Colombia, Hasta Luego!
Door: elske
Blijf op de hoogte en volg Elske
28 Juli 2014 | Colombia, Medellín
Na een dikke zes maanden zit het er bijna op, het is tijd om naar huis te gaan. Tenminste, dat zegt de datum op mijn half gescheurde, verfromelde vliegticket. Liever zou ik nog wat langer blijven, nog wat verder reizen, nog wat meer Spaans leren en nog wat meer van de wereld zien. Maargoed, je ken nie alles hebbuh. Het voelt een beetje overbodig om nog een blog te schrijven, twee dagen voor terugkomst, maar dan zou ik Colombia tekort doen. Dus bij deze, mijn laatste blog.
Toen ik in Cartagena voet aan wal zette was het me al duidelijk, colombia is fantastisch! En die eerste indruk is de weken daarna alleen maar bevestigd.
Het is een ontzettend mooi land, met voor ieder wat wils. Er zijn bergen, het heeft een kust, mooie koloniale steden, eeuwenoude archeologische dingen, jungle (inclusief Tanja Niemeijer), ja zelfs een kleine woestijn en natuurlijk niet te vergeten salsa en veel fiestas! Bovendien zijn Colombianen waarschijnlijk de meest vriendelijke mensen op aarde. Maar zelden ben ik een onvriendelijke Colombiaan tegen gekomen. Meestal doen ze al het mogelijke om je te helpen, zijn ze oneindig geinteresseerd en kun je na een gesprek van 15 minuten altijd komen logeren als je in de buurt bent (of wat dat aangaat bij hun oma, tante of verre neef). Onze reis was dan ook gevuld met allerlei willekeurige ontmoetingen met willekeurige Colombianen, altijd even vriendelijk en enthiousiast. Zo was er die keer dat wij, ondanks onze uitstekende planningskills, de laatste jeep naar het hostel gemist hadden. Toch maar even aan de politie vragen of er nog Jeeps gaan, nee helaas, maar we konden toch best lopen? Jawel, dat kon ook wel, was het niet dat we geen zaklamp mee hadden en we een half uur over een onverlichte weg moesten lopen. Nou dan reden ze toch gewoon even mee met de motor, om een beetje bij te schijnen. Zo kwam het dat we met politie escorte naar huis liepen, de politieman half steppend op zijn motor.
Als resultaat van de oneindige interesse van Colombianen (en wellicht onze blonde haren en blauwe ogen) raakten we regelmatig gesprek met de locals. Voorbeeld van een conversatie met vier willekeurige, kneiter stonede Colombianen waarme we een biertje aan het drinken waren: "Hoe heet je?" "Elske" "Oscar?" "Nee Elske" "Oscar?" "Ja is goed, wat jij wilt" "I love you Oscar!" "Oke, uh, Gracias?!"
Naast de schoonheid van het land en de ontzettend vriendelijke bevolking, zag ik ook een land in ontwikkeling. Dit leverde soms merkwaardige tegenstellingen op. Behoorlijk goede bussen met net geklede mensen, die op onverharde wegen tussen de gaten door slingeren. Grote ontwikkelde steden met hun ontwikkelde inwoners, die een stuk meer met ons gemeen hebben dan met hun landgenoot in een houten vissershutje 100km verderop. Inheemse bevolking die midden in de jungle nog min of meer op dezelfde manier leven als 50 jaar geleden (met wit gewaad, puntmuts en high van de coca bladeren) maar wél het wk-voetbal via de radio op de voet volgen, want dat doet immers iederen. En wat Colombia aangaat, doet iedereen dat inderdaad.
Nog nooit heb ik zoveel voetbal gekeken. Je kon geen winkeltje, café of busstation inlopen o er hing een t.v. waar ze iedere wedstrijd op uitzonden, ja, ook de herhalingen. Als colombia speelde had iedereen, maar echt iedereen, een geel voetbalshirt aan. Mannen, vrouwen, baby's, oma's, zelfs de honden hadden zo'n shirt aan. Alles kleurde geel, één groot feest was het. Je nationaliteit werd steevast aan de prestaties van jouw nationaal elftal gekoppeld. Gelukkig was dat bij ons niets om je voor te schamen. "Naraja mechanica" noemen ze het Nederlands elftal hier. Robben, van Persie, bij ons zat het wel goed. Nee dan Brazilianen, die hadden het een stuk zwaarder te verduren na de 7-1 nederlaag tegen Duitsland, vlak nadat ze Colombia hadden uitgeschakeld. Dat laatste werd Brazilie namelijk niet bepaald in dank afgenomen. Maar gelukkig staat Nederland niet alleen bekend om voetbal, maar ook om haar mooie vrouwen (wat wij steeds weer te horen kregen, zonder dat het ging vervelen). Gesprek met twee mannen die ons naar de bus brachten:
man:"waar komen jullie vandaan?" wij: "Holanda" man:"Aaah, heel mooi!" andere man: " Jaha, zo zijn alle Nederlands vrouwen hoor!"
We hebben ons uitstekend vermaakt hier, van de ene bijzondere ervaring naar de andere hobbelden we. Zeilen, dolfijnen kijken, een verloren stad bezoeken, parapenten, walvissen spotten, echt vanalles! Het meest bizarre wat we gedaan hebben vereist een iets uitgebreidere beschrijving.
Ergens, vlakbij de pacifische kust, ligt een stadje aan een spoorlijn. Vroeger reed de trein daar langs om passagiers af te leveren, tot de passagierstrein werd afgeschaft en er alleen nog een goederen trien reed. Aangezien er geen weg naar het dorp gaat, moesten mensen nu over de spoorlijn naar het dorp lopen. Maar daar bedachten ze iets op, ze maakten een soort houten platvoormpjes met wieletjes eronder, die ze op de rails zetten en aanduwden met een stok (zeg maar als een gondel, maar dan op een rails). Die stok is inmiddels vervangen door een motor, die met het voorwiel op het plankje staat en met het achterwiel op de rails. En zo rij je dan met een rotvaart op een gammel plankje over een rails die ook nog steeds door een goederentrein wordt gebruikt. Nou werd het wel behoorlijk goed gecoordineerd, maar desalniettemin waren we er niet geheel gerust op dat het treintje niet weg zou slippen op de natte rails (bovendien heb ik vaak genoeg met de lego trein gespeeld om te weten dat ie uit de bocht vliegt als ie maar snel genoeg gaat). Creatief met rails, zou je bijna zeggen.
Ik zou nog veel langer en uitgebreider kunnen vertellen over hoe mooi Colombia is en wat we allemaal wel niet gezien hebben, maar dat ga ik niet doen. Dat zou namelijk een oneindig lang verhaal worden en daar heb ik geen zin in. Kom de foto's maar een keer kijken, dan krijg je de verhalen er gratis bij. Belangrijkste is, we hebben het fantastisch gehad hier. We hebben leuke en lieve mensen ontmoet, zowel Colombianen als andere reizigers. Bovendien zorgden de bezoekjes van onze Nederlandse vriendjes en vriendinnetjes (Charlotte, Lana, Teun, Loes) voor nog een extra dosis gezelligheid.
Dat was het dan.
Colombia, Hasta Luego!
Toen ik in Cartagena voet aan wal zette was het me al duidelijk, colombia is fantastisch! En die eerste indruk is de weken daarna alleen maar bevestigd.
Het is een ontzettend mooi land, met voor ieder wat wils. Er zijn bergen, het heeft een kust, mooie koloniale steden, eeuwenoude archeologische dingen, jungle (inclusief Tanja Niemeijer), ja zelfs een kleine woestijn en natuurlijk niet te vergeten salsa en veel fiestas! Bovendien zijn Colombianen waarschijnlijk de meest vriendelijke mensen op aarde. Maar zelden ben ik een onvriendelijke Colombiaan tegen gekomen. Meestal doen ze al het mogelijke om je te helpen, zijn ze oneindig geinteresseerd en kun je na een gesprek van 15 minuten altijd komen logeren als je in de buurt bent (of wat dat aangaat bij hun oma, tante of verre neef). Onze reis was dan ook gevuld met allerlei willekeurige ontmoetingen met willekeurige Colombianen, altijd even vriendelijk en enthiousiast. Zo was er die keer dat wij, ondanks onze uitstekende planningskills, de laatste jeep naar het hostel gemist hadden. Toch maar even aan de politie vragen of er nog Jeeps gaan, nee helaas, maar we konden toch best lopen? Jawel, dat kon ook wel, was het niet dat we geen zaklamp mee hadden en we een half uur over een onverlichte weg moesten lopen. Nou dan reden ze toch gewoon even mee met de motor, om een beetje bij te schijnen. Zo kwam het dat we met politie escorte naar huis liepen, de politieman half steppend op zijn motor.
Als resultaat van de oneindige interesse van Colombianen (en wellicht onze blonde haren en blauwe ogen) raakten we regelmatig gesprek met de locals. Voorbeeld van een conversatie met vier willekeurige, kneiter stonede Colombianen waarme we een biertje aan het drinken waren: "Hoe heet je?" "Elske" "Oscar?" "Nee Elske" "Oscar?" "Ja is goed, wat jij wilt" "I love you Oscar!" "Oke, uh, Gracias?!"
Naast de schoonheid van het land en de ontzettend vriendelijke bevolking, zag ik ook een land in ontwikkeling. Dit leverde soms merkwaardige tegenstellingen op. Behoorlijk goede bussen met net geklede mensen, die op onverharde wegen tussen de gaten door slingeren. Grote ontwikkelde steden met hun ontwikkelde inwoners, die een stuk meer met ons gemeen hebben dan met hun landgenoot in een houten vissershutje 100km verderop. Inheemse bevolking die midden in de jungle nog min of meer op dezelfde manier leven als 50 jaar geleden (met wit gewaad, puntmuts en high van de coca bladeren) maar wél het wk-voetbal via de radio op de voet volgen, want dat doet immers iederen. En wat Colombia aangaat, doet iedereen dat inderdaad.
Nog nooit heb ik zoveel voetbal gekeken. Je kon geen winkeltje, café of busstation inlopen o er hing een t.v. waar ze iedere wedstrijd op uitzonden, ja, ook de herhalingen. Als colombia speelde had iedereen, maar echt iedereen, een geel voetbalshirt aan. Mannen, vrouwen, baby's, oma's, zelfs de honden hadden zo'n shirt aan. Alles kleurde geel, één groot feest was het. Je nationaliteit werd steevast aan de prestaties van jouw nationaal elftal gekoppeld. Gelukkig was dat bij ons niets om je voor te schamen. "Naraja mechanica" noemen ze het Nederlands elftal hier. Robben, van Persie, bij ons zat het wel goed. Nee dan Brazilianen, die hadden het een stuk zwaarder te verduren na de 7-1 nederlaag tegen Duitsland, vlak nadat ze Colombia hadden uitgeschakeld. Dat laatste werd Brazilie namelijk niet bepaald in dank afgenomen. Maar gelukkig staat Nederland niet alleen bekend om voetbal, maar ook om haar mooie vrouwen (wat wij steeds weer te horen kregen, zonder dat het ging vervelen). Gesprek met twee mannen die ons naar de bus brachten:
man:"waar komen jullie vandaan?" wij: "Holanda" man:"Aaah, heel mooi!" andere man: " Jaha, zo zijn alle Nederlands vrouwen hoor!"
We hebben ons uitstekend vermaakt hier, van de ene bijzondere ervaring naar de andere hobbelden we. Zeilen, dolfijnen kijken, een verloren stad bezoeken, parapenten, walvissen spotten, echt vanalles! Het meest bizarre wat we gedaan hebben vereist een iets uitgebreidere beschrijving.
Ergens, vlakbij de pacifische kust, ligt een stadje aan een spoorlijn. Vroeger reed de trein daar langs om passagiers af te leveren, tot de passagierstrein werd afgeschaft en er alleen nog een goederen trien reed. Aangezien er geen weg naar het dorp gaat, moesten mensen nu over de spoorlijn naar het dorp lopen. Maar daar bedachten ze iets op, ze maakten een soort houten platvoormpjes met wieletjes eronder, die ze op de rails zetten en aanduwden met een stok (zeg maar als een gondel, maar dan op een rails). Die stok is inmiddels vervangen door een motor, die met het voorwiel op het plankje staat en met het achterwiel op de rails. En zo rij je dan met een rotvaart op een gammel plankje over een rails die ook nog steeds door een goederentrein wordt gebruikt. Nou werd het wel behoorlijk goed gecoordineerd, maar desalniettemin waren we er niet geheel gerust op dat het treintje niet weg zou slippen op de natte rails (bovendien heb ik vaak genoeg met de lego trein gespeeld om te weten dat ie uit de bocht vliegt als ie maar snel genoeg gaat). Creatief met rails, zou je bijna zeggen.
Ik zou nog veel langer en uitgebreider kunnen vertellen over hoe mooi Colombia is en wat we allemaal wel niet gezien hebben, maar dat ga ik niet doen. Dat zou namelijk een oneindig lang verhaal worden en daar heb ik geen zin in. Kom de foto's maar een keer kijken, dan krijg je de verhalen er gratis bij. Belangrijkste is, we hebben het fantastisch gehad hier. We hebben leuke en lieve mensen ontmoet, zowel Colombianen als andere reizigers. Bovendien zorgden de bezoekjes van onze Nederlandse vriendjes en vriendinnetjes (Charlotte, Lana, Teun, Loes) voor nog een extra dosis gezelligheid.
Dat was het dan.
Colombia, Hasta Luego!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
