Heel veel grenzen

Ja heus, ik leef nog. Bij deze een update van de afgelopen, wat is het, maand?

Na een flinke dosis geschiedenis waren we wel weer toe aan wat rust, dus besloten we de bus van 5 uur 's ochtends naar Belize te nemen. Een nieuwe grensovergang, altijd weer interessant. Wat gelijk opviel, ze spreken hier Engels. Ooit hebben we dat wel geweten en het er waarschijnlijk zelfs over gehad (ha lekker makkelijk we blijven gewoon in Belize) maar om 7 uur 'sochtends na een erg kort nachtje (snurkende mannen in de dorm) hadden mijn hersenen toch wat moeite met het maken van deze omschakeling. Wat als tweede opviel, ze erkennen Queen Elizabeth hier als koningin, die dan ook keurig netjes op iedere Belizian dollar staat afgebeeld. Na deze nieuwe indrukken en het succesvol passeren van de grensovergang was ik wel weer toe aan een twee uur durend schoonheidsslaapje. Toen dat zware karwei geklaard was en ik mijn ogen open deed was ik wederom verbaasd, mensen zagen er ineens compleet anders uit, Afrikaans. Natuurlijk, aan de Caribische kust wonen de Creolen! Maar ook dit kon mijn net wakker geworden brein op het moment nog even niet bevatten. Zo waren we dus binnen ongeveer 3 uur in een compleet andere cultuur beland.Dit werd meteen duidelijk in ons eerste taxi-ritje naar het busstation. " Hey man, welcome to Belize!". Sjoerd, die blij was dat hij eindelijk ook een keer het woord kon doen, vroeg zoals het een echte Nederlander betaamt gelijk maar even naar het weer (internet zei dat het de volgende dag zou regenen). "So, what will the weather be tomorrow?" Taxi driver: "beautiful man, perfect". Sjoerd, enigszins sceptisch aangezien het internet ons niet veel goeds beloofde: "do you know this, or do you think this?". Taxi-driver:"I know man, always think positive man". En ja hoor, strak blauwe lucht de volgende dag. Misschien ga ik de positief denken tactiek ook maar eens in NL toepassen. Voordat we wegliepen legde onze taxi-driver ons nog even uit hoe we in Hopkins moesten komen. Het beste was als we de bus namen tot aan de afslag en als ik dan even mijn broek kort zou afknippen konden we vanaf daar wel liften. Nou dat is ongeveer hoe het ging, behalve dat ik mijn broek niet heb hoeven afknippen, dat scheelt weer.

Belize heeft een chillvibe over zich die ik nergens anders heb gezien. Alles gaat er op het dooie gemakkie. Geen stress, rustig aan, zelfs de hoofdstad is ontzettend rustig. Ze draaien hier dan ook veel reggae, wat een hele aangename verassing was na alle slechte spaanstalige popmuziek en merengue. De Caribische kust is super mooi, mensen bleven ons vertellen dat we in het paradijs beland zijn, en daar kan ik het moeilijk mee oneens zijn. Ik had nog wel wat langer in Belize kunnen blijven. Maargoed, we hadden niet zoveel tijd, dus helaas moesten we weer verder. Onderweg naar Punta Gorda, krijgen we eerst een lift van de plaatselijke schoolbus, vervolgens van een vrachtwagen chaffeur en daarna van twee jolige mannen die ons na het instappen vertellen dat ze op weg zijn naar de garage om remmen voor de auto te kopen, want die zijn kapot.Aha, goed om te weten. Vervolgens komt er bijna geen verkeer meer langs en moeten we toch nog op de bus wachten. Onze laatste bestemming in Belize, Punta Gorda, is een klein kuststadje. Er woont een grappige mix van allerlei bevolkingsgroepen, ze hebben hier namelijk ook Maya's en nog een aantal andere bevolkingsgroepen. Ook in dit stadje heerst een ultieme chillvibe. We hebben nog even een uitstapje naar een Mayadorp gemaakt om er achter te komen dat daar totaal niets te beleven valt, wat heus ook weer een interessante ervaring is.Belize, Belize, zo anders dan de rest van Centraal Amerika. Ik begrijp best waarom die piraten in de Caribean bleven chillen, niet slecht vertoeven hier. Een busritje met de wind in je haar, de zon in je gezicht, het ronkende geluid van de motor en reggae muziek op de achtergrond, veel beter wordt het niet.

Aangezien ons reisschema redelijk strak in mekaar zat moesten we Belize na slechts vier dagen alweer achter ons laten. Dit deden we met een bootritje wat in compleet contrast stond met de Belizische chillvibe. Met een rotvaart voeren we naar Guatemala, een heuze kermis atractie was het. Uiteindelijk werd het een bootreisdag waarin boten een welkome afwisseling vormden voor de eeuwige bussen als vervoersmiddel. Efficiente reizigers als we zijn hebben we natuurlijk nog wel even twee Lonely Planet highlights meegepikt, namelijk Livingston en Rio Dulce, want het is natuurlijk wel zaak dat je alle highlights gezien hebt. Onze volgende bestemming was Xela, een stad in het westen van Guatemala die me wel wat aan Leon deed denken. Een groot pluspunt ten opzichte van Leon was echter dat het in Xela 's nachts koud werd, zo koud dat ik onder een deken kon slapen, heerlijk! Vanaf Xela hebben we een prachtige wandeltocht naar Lago Atitlan gemaakt. Drie dagen wandelen door bergen en Maya dorpjes. Absoluut de beste manier om enigszins te ontsnappen uit de toeristische highlights en iets meer van het echte Guatemala mee te krijgen. Eenmaal bij Lago Atitlan aangekomen waren we echter meteen weer terug in backpackerworld. Het meer was nog steeds prachtig, maar er zit een limiet aan het aantal hippe backpackers dat je aankunt in een bepaalde tijd, dus na twee dagen hielden wij het voor gezien. Echter niet voordat we onszelf in een kayak hadden gehezen om een tochtje te maken door de ondergelopen huizen in Lago Atitlan, die onderwater zijn komen te staan door het snel stijgende waterpeil.

Daarna was het echter tijd om Guatemala achter ons te laten en terug te gaan naar mijn oude stekkie (en favourite plek) Leon. Als echte Hollanders gingen we natuurlijk niet te veel betalen, wat betekende dat we het genoegen hadden om twintig uur achter mekaar in een chickenbus te zitten. Ritjes in chickenbussen zijn veel interessanter dan ritjes in toeristenbussen. Mijn rit begon dan ook met een oude vrouw die mij vroeg of ik getrouwd was en, na een ontkennend antwoord van mijn kant, met een grote glimlach naar haar zoon wees. Vervolgens vermaakte ik me kostelijk met het observeren van mensen in de bus, slapend in het gangpad of op een grote hoop tassen. Bovendien paste ik, als ik me helemaal opkrulde, precies op het bankje, waardoor ik best aardig kon slapen.Helemaal niet slecht.Drie grensovergangen, twee tassencontroles en een stuk of acht stops om de motor te koelen later waren we terug in Leon. Alsof ik nooit was weggeweest, zelfde leuke mensen, zelfde goede sfeer. Heerlijk thuiskomen. De volgende dag was het mijn verjaardag, al bleef het verjaardagsgevoel wat weg,wanneer is het nou 40graden op mijn verjaardag? Maar gezellig was het wel. Het plan was om vervolgens een week te surfen. Dat hebben we niet gered. We bleken vrij beroerde surfers te zijn (al geef ik zelf liever de zee de schuld, te hoge en sterke golven) waardoor we besloten hebben de handdoek in de ring te gooien en te doen wat we het beste doen, met onze billen in een chickenbus zitten, op naar de caribische kust van Nicaragua.