Het leven als onderzoekster en Matatu Madness

16 - 27 april
De afgelopen twee weken hebben we voornamelijk gewerkt, best hard gewerkt zelfs. Ons onderzoek begint dan ook ergens op te lijken. We hebben vrij veel mensen geïnterviewd, en we hebben inmiddels een behoorlijk goed beeld van het hele probleem, de achtergrond en vooral alle beleidsdingen die van toepassing zijn op water resource management. Ik weet eigenlijk niet zeker of ik ooit heb uitgelegd wat ik hier eigenlijk aan het doen ben, dus voor degene die dat niet weten, zal ik dat even doen in het kort. We doen onderzoek naar de manier waarop water wordt gemanaged in de Tana Delta (Zuid-Oost Kenia). Er leven in dat gebied verschillende stammen, en door het bijzondere ecosysteem is de grond erg vruchtbaar, wat het gebied ook aantrekkelijk maakt voor private ondernemers zoals suikerrietplantages, mijnen, etc. Daarnaast heeft het een hele rijke biodiversiteit. Water is één van de belangrijkste factoren voor het in stand houden van het ecosysteem. Nou zijn er dus allerlei verschillende groepen die belang hebben bij dat water. Door het te overmatige en inefficiënte gebruik van het water dreigt het ecosysteem in te storten. Bovendien ontstaan er conflicten omdat water en vruchtbaar land schaarser wordt. Het is dus zaak dat het water op een of andere manier zo gemanaged wordt dat er op een duurzame, eerlijke en efficiënte manier met het water om gegaan wordt. Zo poeh, heb ik al even veel geleerd ;) Nou wat wij gaan onderzoeken is om te beginnen, hoe ziet de situatie er nu precies uit, wie zijn de belanghebbenden en wat zijn hun belangen. Het uiteindelijke doel is om uit te vinden wat er nog nodig is om een duurzame manier van water management in te voeren, waarbij gewerkt wordt vanuit de verschillende belanghebbenden. Dit noemen ze een negotiated approach, dus een benadering waarbij de verschillende belanghebbenden onderhandelen en het eens worden over een plan voor een bepaald probleem. Dat is in het kort ons onderzoek. De afgelopen weken hebben we allerlei mensen in Nairobi geïnterviewd die iets te maken hebben met water management in de Tana Delta. Ook hebben we allerlei rapporten en artikelen doorgespit om de achtergrond te begrijpen. Heel interessant, vooral alle beleidsmaatregelen, en wetten, en rechten etc. Ongelofelijk hoeveel erbij komt kijken. Maar we hebben onze inleiding inmiddels zo goed als af, dus de hele achtergrond kennen we nu wel ongeveer. Die interviews vond ik hartstikke leuk om te doen. Mensen zijn hier super vriendelijk en willen ons graag helpen. Het tweede deel van het onderzoek is het veldwerk in de Tana Delta zelf, dus daar kijken hoe de situatie is, met de bevolking praten etc.

Inmiddels ben ik wel een beetje klaar met Nairobi moet ik zeggen. Het is allemaal wel prima, maar we hebben hier gewoon niet zo gek veel te doen. Nairobi is niet echt een stad waar heel veel te zien en te doen is en we zitten ook wat buiten de stad, dus je gaat ook niet zo heel makkelijk de stad in als het niet hoeft. Vorig weekend zijn we wel naar Karen geweest, een hele dure wijk in Nairobi. Dat was wel interessant om te zien, ontzettend grote dure huizen, super veel groen, mooie wegen, super schoon. Wauw, wat een tegenstelling met de rest van de stad. Net of je in Engeland was. Nou wonen daar ook vooral heel veel blanken, een overblijfsel van de koloniale tijd. Maar doordeweeks zitten we meestal gewoon op kantoor de hele dag, en dan gaan we naar huis, eten, nog wat lezen of filmpje kijken, en dan slapen. Af en toe de stad in voor een interview, maar ook niet heel vaak. Daarnaast zijn we eigenlijk continu met z'n tweeën, en dan zo nu en dan eten en een filmavond met Ben en Nishi (wat altijd heel gezellig is), maar dat is het dan ook wel. Niet dat we ruzie hebben hoor, helemaal niet, maar soms is het gewoon wel lekker om even iemand anders te spreken. Dat mis ik af en toe wel wat, mijn lieve vriendjes thuis. Niet als in heimwee, maar meer gewoon even wat anders. Maargoed, ik denk dat het ook heel erg mee speelt dat we hier buiten ons werk niet zoveel te doen hebben (daardoor werken we overigens wel heel hard). En ik geloof dat ik toch wel gesteld ben op afwisseling, af en toe even een nieuwe vibe, ik bedoel maar, hoeveel verschillende mensen zie je, en hoe veel verschillende dingen doe je normaal wel niet in een week. Maar onze afwisseling komt volgende week, want dan gaan we lekker naar Mombasa, naar het strand, jippie. Een weekje vakantie in onze vakantie, haha. Daar zijn we wel aan toe. En daarna gaan we veldwerk doen in de Tana, daar heb ik ook heel veel zin in. Op een bepaalde manier gaat de tijd ook wel weer heel snel ineens, nog een weekje Mombasa, 2 weken Tana, 1 week Nairobi, 3 weken reizen, en dan gaan we alweer naar huis. Dan zijn 11 weken toch niet zo lang.

Dan, als afsluiter, wil ik jullie graag nog even uitgebreid vertellen over ons favoriete vervoersmiddel hier, de Matatu. Matatu's zijn er in alle soorten en maten. Je hebt de "normale" kleine matatu's. Deze zijn net als de trotro's in Ghana, witte minibusjes die half uit elkaar vallen en vol worden gestopt met mensen. Al valt dat hier nog behoorlijk mee, omdat de politie vrij streng is en er niet meer mensen in mogen dan er stoelen zijn. Naast de kleine matatu's heb je ook nog de grote matatu's. Deze zien er letterlijk uit als een soort kermis attracties, met allerlei lampjes aan de voor en achterkant, geschilderd in de meest gekke metallic kleuren, en meer van dat soort tierelantijnen. Alsof je in een andere dementie belandt als je erin stapt. Zelfs de binnenkant is versiert met van alles en nog wat. In deze matatu's staat de muziek over het algemeen knoert hard, hoofdpijn hard. Iedere matatu heeft ook een beetje zijn eigen thema, je hebt de gangsta matatu's, daarin is alles zwart en die draaien van die gangsta muziek. Dan heb je de soort van reggeaton matatu's, die hebben felle kleurtjes en draaien Afrikaanse, nouja niet echt reggeaton, maar wel zo'n soort typische beat die elke keer terugkomt. Dan heb je ook nog de Groene Matatu's, deze rijden op de weg die wij altijd lopen naar werk. Ze rijden als debielen en van Ben hebben we geleerd dat deze "bad" zijn, want ze gaan naar een deel van de stad wat iets verder van het centrum ligt. Dan heb je nog de "gewone" bussen. Die zien er allemaal bijna normaal uit, voor Afrikaanse begrippen dan, want als je zo'n ding in Nederland zou zien rijden zou je denken dat er een antieke auto optocht bezig was. Maargoed, in deze bussen krijg je zelfs een ticket. Verder heeft iedere matatu een driver en een mate, welke het geld aanneemt en mensen naar binnen praat, een soort conducteur. Zo nu en dan kom je een matatu driver tegen die met je wilt trouwen. Laatst had ik dat, die man was minstens 45, en wilde heel graag mijn nummer hebben. Dus ik zei neejoh, ik zie je wel weer als ik terug ga met de matatu. En ja hoor, toen we terug gingen was die man er natuurlijk weer. Dus hij komt een praatje maken, dat wil zeggen, hij praat. Hij zegt "I love you, you are wonderfull", dus ik zeg "uhm, thanks", zegt ie "and what do you have to say to me?" ik: "huh?" hij: " well I say u are wonderfull, what do you wanna say to me?" ik: "uhm, you're a good driver?". Inmiddels weten alle matatu drivers bij dat station wel waar we heen moeten als we aan komen lopen, ik weet het niet, misschien vallen we op ofzo.