Heen en weer voor de laatste keer!

De jungle in Costa Rica lijkt alweer tijden geleden en in de tussentijd is er alweer van alles gebeurd. Teveel om op te schrijven, dus hou ik het bij een redelijk beknopte update.
Na mijn laatste blog zijn Sjoerd en ik naar Panama gegaan. Daar hebben we een beetje gewandeld en een beetje gechilled, in de bergen, lekker koud. Na een week was het voor mij tijd om terug naar Nicaragua te gaan, en voor Sjoerd bijna tijd om naar huis te gaan. Dat betekende dus dat ik na drie maanden van samen reizen weer op mezelf aangewezen was. Dat was best vreemd. Maar dat kon ik natuurlijk best. Dus daar ging ik, via San Jose terug naar Nicaragua, Ometepe om precies te zijn.
Op Ometepe (een eiland in het meer van Nicaragua) heb ik drie weken op een organische boerderij gewerkt. Na al dat reizen was ik er wel even aan toe om iets langer op 1 plek te zitten. Niet iedere twee dagen je tas inpakken, en mensen iets beter leren kennen dan: “waar kom je vandaan, hoelang ben je al op reis”. De boerderij lag op een super mooie plek en de mensen waren allemaal ontzettend aardig. Na een week op de boerderij te hebben geslapen ben ik naar een gastgezin verhuisd, om m’n Spaans te kunnen oefenen. Dat was super leuk. Toch wel heel anders, je ziet wel een stuk meer van het lokale dagelijks leven. Bovendien was het hartstikke gezellig. Mijn “zus” (30jaar) praatte voortdurend de oren van m’n hoofd en waarschuwde me elke dag dat ik nóóit kinderen moest nemen. Zij had er één en vond het maar lasting (al zorgde ze echt wel goed voor hem). Ook wilde ze me heel graag opmaken. Toen ik dat één keer schoorvoetend toe liet had ze niet alleen een lijntje onder mijn ogen getekend, maar ook mijn wenkbrauwen zwart gemaakt. Dat leek me al een slecht idée, dus probeerde ik het er zoveel mogelijk af te halen, en ik dacht dat ik daar aardig in geslaagd was, een vriend van me mij zag, keihard begon te lachen en zei dat ik eruit zag als een gemene heks.
Om een beetje een beeld te geven van mijn dagen op de boerderij, hier een omschrijving van een gemiddelde werkdag:

6.00u opstaan
6.15u lopen naar de boerderij
6.45u bijeenkomst voor verdelen van taken
7.00-8.00u werk (dat kon vanalles zijn, van vruchten plukken tot kippen verzorgen)
8.00-9.00u ontbijt
9.00-12.00u werk (grachten graven, fruit drogen, paardepoep zeefen, maar net wat er nodig was)
12.00-13.00u lunch
13.00-15.00u niets
15.00-16.00 Spaans-Engels met local
18.00-19.30u Engelse les geven aan kinderen (twee keer per week)
Al heb ik een super leuke tijd gehad op Ometepe, drie weken was wel genoeg. Ik vond het heel interessant om te zien wat perma culture nou eigenlijk is en een groot deel van hun zienswijze vond ik ook echt wel mooi, maar soms kon ik me ook wel verbazen over de inefficiëntie van dingen. Nou vonden wel meer mensen dat en was het ook echt geen hippie enclave. Iedereen was toch wel behoorlijk nuchter.
Op de een of andere manier ben ik na Ometepe toch weer in Leon beland. Dit keer écht voor de laatste keer. Heerlijk, nog drie daagjes business as usual in Leon, dat wil zeggen, niet zoveel. Nouja ik moest nog wat nuttige dingen doen en ik heb met Ali een bioscoopdag gehouden, waardoor we in één dag bijna het gehele filmaanbod in Nicaragua hebben gezien. Maar toen was het toch echt tijd om Leon achter me te laten, nu echt. En ik moest ook wel, want Fay wachtte op me in Managua.
Vanaf Managua zijn we in twee dagen doorgeknald naar Panama City. Een redelijk soepele reis, met een klein oponthoud aan de Panamese grens, waar we 45 min moesten wachten omdat ze wel zeker wilden weten dat we het land weer zouden verlaten, wat een uitgebreide ticket check betekende. Bovendien waren ze tegelijk voetbal aan het kijken, wat de snelheid van het process niet echt bevorderde. Verder bleken meerdere mensen in Panama ervan overtuigd dat wij de vermiste Nederlandse meisjes waren. Dat vroegen ze ook doodleuk “zijn jullie de vermiste meisjes?”. Achja al die Nederlandse meisjes lijken ook op mekaar.
In Panama City wachtte Charlotte al op ons, die voor twee weekjes met ons mee ging reizen. Prioriteit één was een zeiltocht naar Colombia regelen. Dit was redelijk snel gefixt, waardoor we heel veel tijd over hadden om te winkelen. De stad zelf was bijzonder omdat er in Centraal America geen andere stad is die zo ontwikkeld is. Het heeft een heuze skyline en is behoorlijk Westers, maar verder vond ik het niet ontzettend interessant. Het Panama Kanaal vond ik ook een tegenvaller, de stormvloedkering vind ik een stuk indrukwekkender. Misschien gebrek aan expertise van mijn kant.
Na 3 dagen Panama City gingen we met de zeilboot naar Colombia. Dit was ronduit geweldig, misschien wel het beste van mijn hele trip. We zaten op een boot met drie andere jongens, de beste kapitein (Humberto) en twee geweldige “matrozen”. De boot (de Maratonga) was van Nederlands staal, vertelde Humberto ons al gelijk. Mooi, dan zal het wel goed komen. En dat kwam het. Vijf dagen vol gezelligheid, snorkelen langs de schipwrakken, dolfijnen kijken die met het schip meezwemmen, relaxen, het beste eten in 5 maanden en zeilen. Ik had dat nog nooit gedaan, zeilen. Eerlijk gezegd dacht ik dat ik me wat zou gaan vervelen, 2 dagen op open zee. Maar niks van dat alles, ik vond het geweldig. Het eerste uur op open zee was wel even heftig. Ik had niet gedacht dat ik zeeziek zou zijn, aangezien ik nooit last heb van dat soort dingen. Nou, wel dus. Maargoed, slechts voor een uurtje, daarna voelde ik me prima (wat niet over iedereen gezegd kon worden). De kapitein zei dat ik me snel had aangepast, als een echte matroos. Maarja, volgens hem zat het dan ook in mijn genen, dus dat kon ook niet anders. Ja, ik vond het jammer dat we er al zo snel waren.
Na onze overtocht hebben we nog drie leuke dagen in Cartagena gehad, een mooie, koloniale havenstad. Voetbal stond centraal, want zowel Nederland als Colombia moest spelen. Beide wedstrijden hebben we met onze zeilcrew gekeken. Reuze gezellig! Om twee uur ‘s middags beginnen met drinken en dan winnen betekende een gezellige avond, waarin we tegen iedereen die het maar wilde horen (of niet) viva Holanda riepen. Gelukkig zijn Colombianen gezellige mensen en kunnen ze feestende blonde meisjes best waarderen. Bovendien weten ze zelf ook wel hoe ze een feestje moeten bouwen, zo bleek toen Colombia de volgende dag won. Gekkenhuis (en verwensingen van mijn kant tegen die ene man met zo’n toeter, dat was niet fijn voor mijn hoofd).
Morgen gaan we op pad naar de Ciudad Perdida (de verloren stad). Een 5 daagse tocht door de jungle. Dat is wel weer nodig, even wat beweging. Zo, hehe, nu zijn jullie weer op de hoogte. Volgende keer meer.