Cultuur, natuur, avontuur, Chinese muur

Het is een hele opgave om precies te onthouden wat we iedere dag gedaan hebben (te meer omdat ik niet genoeg discipline heb om iedere dag te schrijven). Bovendien denk ik eerlijk gezegd ook niet dat dat na verloop van tijd nog heel interessant is, dus hou ik het liever bij algemene indrukken en hoogtepunten.

Na een week in El Salvador kan ik denk ik met recht zeggen dat dit land meer recits verdient dan het krijgt. Veel reizigers skippen het of knallen er even snel doorheen, terwijl het land best wat te bieden heft. De mensen zijn er ontzettend gastvrij en vriendelijk. Nou zeg ik dat over ieder land maar dat vind ik ook echt. Mensen zijn veel spontaner en opener dan in Nederland. Vraag in Amsterdam maar eens de weg, mensen gaan echt niet met je mee lopen naar de bus. " Eerste links, tweede rechts, vraag het daar nog maar is, success ermee". En dat is als je de weg vraagt. Vragen is hier meestal niet eens nodig want mensen vragen jou waar je heen moet als je ook maar een beetje hopeloos om je heen kijkt. Buiten de vriendelijke mensen vond ik El Salvador ook een mooi en, voor Centraal Amerikaanse begrippen, buitengewoon schoon land. Dat laatste viel meteen op toen we de grens met Guatemala over waren, waar veel meer zwerfvuil in de berm ligt.

De grensovergang naar Guatemala was super tranquilo. Ook typisch El Salvadoriaans, zelfs de douane is vriendelijk. Ze lachen ons vriendelijk uit om onze namen (het is ook niet ahndig om Sjoerd en Elske te heten als je naar het buitenland gaat, dat begrijpt natuurlijk helemaal niemand), zeggen ons vriendelijk gedag en we hobbelen zo de grens over. Nog een Centraal Amerikaans busritje later (hamburgerverkoopsters:3, drankjesverkopers:6, bananenchipsverkoopsters:2, snoepjesverkopers:miljoen, geld om iets te kopen:0Quetzales, bijna doodervaringen:3, aantal personen op twee persoonsbankje:3) en we komen aan in de eerste Guatemalese stad, heerlijke chaos natuurlijk, vanwaar we snel nog een klein busritje naar de volgende stad maken: Antigua. Mooi, koloniaal, toeristisch. Sjoerds hoogtepunt was duidelijk de actieve vulkaan, waar hij bij elke rookpluim die het ding uitspuwde een foto van moest maken. Aangezien dat ding iedere vijf minute een nieuw pufje gaf, hebben we dus heel veel foto's van dezelfde vulkaan met een net iets anders gevormde rookpluim erboven. Jonny begreep deze fascinatie uiteraard volkomen en kon zich daar helemaal in vinden. Achja, de jongens begrepen weer niet waarom ik meer dan 1 winkeltje in wilde, iedere sjaal is immers toch hetzelfde. Ieder z'n meug. Maar eerlijk is eerlijk, ook ik vond het een fascinerend idee dat die vulkaan actief is en dat je dat met Eigen ogen kunt zien (alleen voelde ik niet zo de behoefte om er bij elke rookpluim een foto van te maken).

Je merkt wel, en dat heb ik ook wel gelezen, dat er in Guatemala meer over is van de oude cultuur in vergelijking met El Salvador en Nicaragua. Er is hier een veel sterkere focus op de verschillende culturele groepen (dat wordt voor toeristen natuurlijk extra uitgemolken), en de mensen zien er anders uit. Waar mensen in Nicaragua en El Salvador eerder Europese trekken hebben, zijn Guatemalese (of in elk geval een deel) kleiner en ietwat gedrongen. Ook hun gelaatstrekken zijn anders, je kunt zien dat ze van de Maya's afstammen. Bovendien dragen veel meer vrouwen hier nog traditionele kleding. Interessant vind ik dat, hoe grenzen soms zo'n zichtbaar verschil kunnen maken. Vijftig meter verder, net over de grens, is alles toch weer even net iets (of soms totaal) anders, en wij wandelen zo langs al die verschillende mensen en culturen terwijl de mevrouw met de kip in de bus nog nooit buiten de provincie is geweest. Dat is toch ook gek he.

Vanuit Antigua zijn we naar het binnenland van Guatemala getrokken, waar het bergachtig, groen en werkelijk ontzettend mooi is. Om het onszelf gemakkelijk te maken, namen we een shuttle bus, eigenlijk gewoon een toeristenbusje. De prijs was min of meer hetzelfde als wanneer we met gewone bussen zouden gaan (wat mij verbaasde, bussen zijn hier duurder dan in Nicaragua) en deze ging rechtstreeks. Toch voelt het bijna als valsspelen om zo'n toeristenbus te nemen. Bovendien verlang je na een half uur in een busje met een stuk of tien kakeldende Amerikaanse meisjes (die alles per definitie "awesome", "sweet" en "oh my god amazing" vinden en werkelijk geen moment hun mond dichthouden) alweer terug naar dat plekje in die overvolle chickenbus met een Guatemalese kont op je schoot en een kip in je nek. Maargoed, het was het allemaal waard. Semuc Champe is een van de highlights van Guatemala, en met een rede. Moeilijk om uit te leggen maar in elk geval erg mooi, zie foto's. Na al dat natuurschoon zijn we helemaal klaar voor een geode dosis geschiedenis, dus dan maar een bezoekje aan een hele hoop oude stenen, de Maya tempels in Tikal. Erg mooi, maar toeristisch, waardoor je voor iedere stap die je zet moet betalen (Kaart van het park? 10Q. Zonsopgang zien? 100Q. Zonsondergang zien? 100Q). Desalniettemin zeker de moeite waard, al zijn we nu voorlopig ook wel weer even klaar met tempels en dergelijke, teveel geschiedenis is niet goed voor een mens.

p.s. Dit verhaaltje is niet helemaal up to date, aangezien ik het eigenlijk al 4 dagen geleden op internet wilde zetten. We zijn nu in Belize. Onze avonturen in Belize lees je in de volgende aflevering van Bassie en Adriaan en de geheime opdracht gever.