Bussen, Boten en Boda Boda's, 27 april tot 9 mei

Na ons harde werken van de eerste weken vonden we dat we best recht hadden op een korte vakantie. Maar omdat we op maandag nog een interview hadden zouden we pas dinsdag richting Mombasa vertrekken. Tijdens ons voorlopig laatste weekend in Nairobi zijn we voor het eerst echt "uit" geweest. Eerst waren we in een café wat blijkbaar een plek is voor oude mannen met dikke buiken, zo begrepen we later van Nishi. Later op de avond werden we opgepikt door Nishi, die met vriendinnen had afgesproken. Dat was eigenlijk de eerste keer dat we 's avonds in de stad waren, en nu snappen we wel waarom je daar niet vrolijk rond kunt gaan lopen. De straten zijn helemaal leeg op de mensen die op straat slapen na. Heel gek, want het was pas 9 uur. Verder was het gewoon een gezellige avond met de vriendinnen van Nishi, leuk om een keer te zien. Maandag hebben we nog de verjaardag van Petra gevierd met zelfgemaakte Ugali en een koekjestaart, yummie.
Dinsdag gingen we op weg naar Mombasa in de meest luxe bus die ik ooit heb gezien. Van de buitenkant had ie nog het meest weg van een spelers bus, dus het was net of we als voetbalteam op reis gingen. Ons hostel in Mombasa was vlak bij het strand, en had ook nog eens een zwembad, kon niet beter. Dus de eerste dag gingen we dan ook gelijk naar het strand. Nou moet ik zeggen dat dat niet de beste plek voor ontspanning is. Je wordt continu belaagd door alle tourguides, souvenir verkopers en dergelijke meer. Dus na een ochtendje strand was ik er wel weer klaar mee, en ben ik terug gegaan naar het hostel om daar in de tuin te chillen. Petra was nog met een van de tourguides naar visjes of iets aan het kijken, gratis. Later bleek natuurlijk dat hij met haar wilde trouwen, dat was voor mij niet zo'n verrassing, maar wel grappig (voor mij). Nouja, naar het strand hoefden we niet echt meer, dus de volgende dag gingen we de stad in. Mombasa is een stuk mooier dan Nairobi, je hebt een heel stuk oude stad wat nog stamt uit de tijd van de Portugezen, en je hoeft niet zo erg op jezelf te letten als in Nairobi. Je hebt heel veel verschillende soorten mensen in Mombasa, je kunt de Indische en Arabische invloeden herkennen, aan kleding maar ook aan huidskleur. Best interessant om te zien. Een van de tourguides op het strand vertelde me ook dat Swahili (de taal die ze hier spreken) is ontstaan doordat de Portugezen en Arabieren met de koningen van sommige stammen handelden, slaven e.d.. Het is dus een mix van lokale Afrikaanse talen, Portugees en Arabisch. Nou tot zover het educatieve gedeelte. Mombasa was wel leuk, maar ook weer niet zó leuk, daarom besloten we om vrijdag naar Lamu af te reizen met een Australisch meisje die we in het hostel hadden ontmoet. Lamu is een eiland vlak bij de kust, ten noorden van Mombasa. Nou dit keer hadden we geen airconditioning luxe spelersbus, maar een gammele, echt Afrikaanse bus. Hehe, zo ken ik het weer. Toen we 's ochtends vertrokken was dus bus bijna leeg, dus besloten we om ieder twee stoelen te nemen, waardoor we niet naast elkaar zaten. Dat vond de eigenaar van de bus maar vreemd. Daarom besloot hij om naast me te komen zitten, met de mededeling dat hij me de hele weg gezelschap ging houden. Hij was ook nog eens behoorlijk dik, en hij praatte veel, dus dit kon nog wel eens een hele lange reis worden. God zij dank was er na vijf minuten iets aan de hand, politie ofzo, waardoor hij opstond. Dat was voor mij het moment om heel snel te doen of ik sliep, gelukkig werkte dat. Na een lange, hobbelige reis kwamen we aan bij de haven. Hier namen we een bootje naar Lamu. Lamu was fantastisch. Verreweg de beste plek tot nu toe. Het is een klein, oud stadje op een eiland, mensen zijn heel vriendelijk en iedereen kent elkaar, waardoor het er heel veilig is. Je wordt wel continu belaagd door "captains" die je mee willen nemen op een boottour, maar over het algemeen wordt nee geaccepteerd, en kun je daarna weer doorlopen. Onze eerste dag bestond voornamelijk uit rondslenteren, eten, drinken (avocado juice bijvoorbeeld), chillen, winkeltjes kijken, zegmaar de eerste levensbehoeften van een mens. Het was zo lekker dat je dat op die manier kon doen. Wat ook fantastisch is, in Lamu hebben ze geen auto's of motors, alleen maar ezels. Die ezels lopen dan ook random overal rond, eten hier en daar wat afval (want het blijft Afrika, dus het is er wel vies), hartstikke gezellig! Nou de tweede dag moesten we er natuurlijk aan geloven, we moesten een dhow ride doen (dhow's zijn de lokale zeilbootjes), want dat doe je nou eenmaal als je in Lamu bent. Natuurlijk regende het de hele dag, wat die hele boottocht een bizarre ervaring maakten. Het ging ongeveer zo: we hadden die dag ervoor al afgesproken dat we zouden gaan, dus 's ochtends werden we opgehaald door de kapitein (captain happy flower). Het was op dat moment heel even droog. Hij had ontzettende haast om ons naar de boot te krijgen, wat wij al een beetje raar vonden, maar achteraf denk ik dat het was omdat hij wist dat het weer zou gaan regen, en hij bang was dat we niet meer wilden gaan. Dus wij die boot in en ja hoor, na twee minuten begon de stortregen. Nou lag er een soort van mat in de boot waar we met z'n allen onder gingen zitten, dus wij drie, de kapitein, en twee bemanningsleden. Dat is het moment dat zij (de crew) begonnen met joints roken, waar ze niet echt meer mee gestopt zijn tot we terug waren. Nou daar zaten we dan, met z'n allen onder die mat. Ontzettend ongemakkelijk natuurlijk want na 5 minuten ben je wel uitgepraat, en wij konden niet echt met elkaar praten omdat we Engels spraken met Mandy (het Australische meisje), wat zij natuurlijk ook zouden verstaan. Toen besloten ze muziek voor ons te maken, wat inhield dat ze trommelden op een jerrycan en liedjes gingen zingen. Dat is waar ik het echt zwaar kreeg, de twee bemanningsleden konden nog wel aardig zingen, maar de "kapitein" kende de teksten helemaal niet en zong ontzettend vals, waardoor het eerder een soort gezoem was. En we zaten dus met z'n allen op misschien 2 vierkante meter. Nou dan is het toch wat moeilijk om niet te lachen. Vervolgens verkondigde de kapitein dat ze alleen nog maar in het Engels gingen praten zodat iedereen het kon verstaan, waarop hij gelijk daarna in het Swahili tegen zijn bemanning begon te praten. Nou toen had ik het niet meer. Dit is ongeveer hoe het de hele dag is gegaan, want het heeft de hele dag geregend. We zouden eigenlijk vissen, en naar allerlei stranden, en dan de vis barbecueën. Ze hebben nog wel wat geprobeerd te vangen, wat niet is gelukt, wat mij dan weer niks verbaasde aan gezien ze tegen die tijd al een joint of 4 op hadden. Vervolgens begon het te stormen, waardoor we onderdak moesten zoeken bij de floating bar. Dat was dan wel weer heel vet, het was gewoon een bar midden op het water. Daar vertelden wij dat we naar Garsen zouden gaan, waarop een van de bemanningsleden ons uitlegde dat we wel op moesten passen, het dorp was prima, maar we mochten niet alleen de bush bush in want zoals hij het zei: "There could be a guy with a machete who says I want to see you naked, then what can you do?". Goed om te weten. Een storm en 2 joints later (zij, niet wij) gingen we uiteindelijk terug naar Lamu, waar we helemaal doorweekt en stinkend naar zee- en regenwater uit ons bootje stapten. Ach het was niet precies wat we ervan verwacht hadden, maar het was toch minstens een hele aparte ervaring.
Maandag was het tijd om richting Garsen (in de Tana Delta) te gaan, om door te gaan met ons onderzoek. Dat was nogal een reis, we moesten namelijk eerst naar een of ander stadje omdat dat de enige plek was waar we konden pinnen. Natuurlijk kwam de regen de hele dag met bakken uit de hemel, wat de reis niet veel makkelijker maakte. Het heeft ons dan ook de hele dag gekost om in Garsen te komen, terwijl het helemaal niet zo ver is. Eenmaal in Garsen hadden we geen idee waar we heen moesten, we wisten wel dat er een guesthouse voor ons geboekt was, en hoe dat heette, maar waar dat was? Geen idee. Dus daar stonden we dan, met onze backpack, aangestaard door het hele dorp. Bleek dat guesthouse helemaal niet in Garsen te zijn, maar een heel eind terug, waar we net vandaan kwamen. Gelukkig kwam na wat telefoontjes iemand van Nature Kenya (de NGO die ons hier helpt) ons ophalen om ons naar het Guesthouse te brengen. Dus dat is waar we nu ook zitten, in een kamer waar, we alleen van 7 tot 11 's avonds elektriciteit en water hebben, miljoenen insecten leven en een nest van het een of ander in onze kast zit (wat ontzettend stinkt). Gelukkig had de man van het guesthouse hier een hele goede oplossing voor, gewoon de kast dichthouden. Mja, dat is zeker een oplossing. Die man is verder wel extreem vriendelijk en behulpzaam, dus dat is dan wel weer leuk. De afgelopen dagen zijn we iedere ochtend per boda boda (motor) naar het kantoor van Nature Kenya gegaan (ongeveer 10km verderop), tussen alle kuddes koeien en geiten die over de weg lopen door. Langs de weg staan allemaal hutjes met rode kruis zeilen eroverheen. Hier wonen alle mensen die moesten vluchten vanwege de overstromingen. Het is heel gek om te zien hoe oud en nieuw hier naast mekaar, en door mekaar heen, leeft. Enerzijds heb je de herders, mannen in rokken met stokken, en de gammele hutjes van stro en klei. Maar de herders lopen wel met hun koeien over de asfalt weg, waar ook auto's en motors rijden, en de hutje staan eveneens recht aan de weg. En die mannen met rokken nemen net zo goed de tuk tuk's en de boda boda's.
Vanuit het kantoor van Nature Kenya gaan we iedere ochtend naar verschillende mensen voor interviews. De meeste interviews met de ministeries hebben we inmiddels gedaan, hartstikke interessant. Iedereen vindt het maar wat leuk als we langskomen, en mensen vertellen graag over hun activiteiten. We hebben dus heel wat informatie te verwerken. Toch merk ik wel dat mensen hier anders zijn dan in Nairobi. Hun wereld is denk ik een stuk kleiner, en ik heb niet het idee dat er mensen zijn die ons echt snappen, in de zin van dat ze zich kunnen voorstellen hoe wij denken. En wij snappen hun niet. Dat mis ik soms wel, we zijn hier wel echt op ons zelf ofzo. In Nairobi hadden we natuurlijk Nishi en Ben, waar we veel meer mee gemeen hadden dan met de mensen hier. We hebben dus, toen het gesprek erop kwam, maar tegen de man die ons hier soort van begeleid, gezegd dat we christelijk zijn, maar niet erg praktiserend, en dat we soms naar de kerk gaan. Die ene keer in mijn leven dat ik naar de kerk bent geweest kan best doorgaan als "soms" leek mij zo. Ik denk niet dat hij het had begrepen als we hadden gezegd dat we ongelovig waren (waarschijnlijk was hij dan voor ons gaan bidden). Mensen zijn verder wel heel gastvrij, vriendelijk en behulpzaam. Ik denk dat ze niet erg veel blanke mensen zien hier, en al helemaal niet twee blonde blanke meisjes. Af en toe eens een onderzoeker misschien, maar die zullen over het algemeen niet het "openbaar vervoer" nemen zoals wij dat doen. We worden dus behoorlijk aangestaard. Maargoed, dat zijn we inmiddels wel gewend, ik ga de aandacht nog missen als ik straks weer terug ben in Nederland.