Petra en Elske op kantoor, tutudututu

Dag 5 - 8 april -
Na een rustig ochtendje zijn we rond een uur of twaalf per matatu (minibus) vertrokken richting het kantoor van ELCI, de organisatie die zich komende tijd over ons gaat ontfermen. Ondanks de opstoppingen in het verkeer, verliep de reis eigenlijk redelijk smooth. We hadden in een keer de goede matatu, ook na onze overstap, en na 1.5 uur waren we bij onze bestemming. Hier ontmoetten we Halinishi Yusuf, onze begeleidster voor de komende tijd, en haar lieftallige assistente Benson. Benson doet ook een soort stage bij ELCI, en gaat ons de komende tijd helpen bij ons onderzoek. Ook hebben we kennis gemaakt met de rest van de mensen op kantoor. Allemaal super lieve mensen die het heel leuk vinden dat wij de komende tijd bij hun op kantoor vertoeven. We hebben met Halinishi ons globale plan voor ons onderzoek doorgenomen, en hoogst waarschijnlijk gaan we de eerste week van mei naar de Tana Delta. Het enige obstakel zijn de harde regenbuien, die soms voor overstromingen zorgen en het ons nog wel eens moeilijk zouden kunnen maken om naar de Tana te gaan. We hopen dat de regen tegen die tijd wat getemperd is. Volgens mij (maar ik weet het niet helemaal zeker) is het plan dat Halinishi een aantal dagen met ons mee gaat het veld in, en dat Ben ons verder helpt. We gaan het zien, ik vind het allemaal fantastisch. Na een begroetingsrondje op kantoor nam Halinishi ons mee naar haar huis, om te laten zien waar we komende tijd gaan verblijven, want morgen verhuizen we naar haar huis! Zo leuk en lief dat we bij haar mogen slapen, en volgens mij vindt zij het alleen maar hartstikke gezellig dat wij er zijn.
Dag 6 - 9 april -
Halinishi had gister avond al een taxi voor ons geregeld, die ons om 10 uur zou komen ophalen bij het hostel. Om kwart voor 10 waren wij klaar met het inpakken van onze tassen, en dachten we dat het nog wel even zou duren voor de taxi er was, we zijn immers in Afrika. Ik was dan ook stomverbaasd toen de taxi driver om 10 voor 10 belde dat hij bij de poort stond. Nou het was de meest lieve taxi driver die je je kunt voorstellen. Heel rustig, de hele tijd heel lief aan het lachen, en als er iets op straat stond gewoon even rustig wachten, in plaats van als een gek erom heen rijden wat de rest van de taxi's meestal doen. Het koste ons maar 20 minuten om bij Halinishi te komen, wat ons gister 1.5 uur had gekost. Dit kwam vooral omdat de wegen helemaal leeg waren. Het was vandaag namelijk een nationale feestdag, omdat de nieuwe president vandaag ingewijd werd. Het huis van Halinishi is vlakbij het stadion waar de festiviteiten plaats zouden vinden, dus onderweg zagen we hordes mensen die kant op lopen. Eenmaal bij Halinishi was het tijd om te shoppen. We hadden immers wel een matras nodig om op te slapen. Ben ging met ons mee boodschappen doen, in de supermarkt een eindje verderop. Eigenlijk was het een hartstikke leuk uitje. Met Halinishi kun je ontzettend lachen en ze maakt de hele tijd grapjes. En Ben is een ontzettend lieve, rustige, enthousiaste jongen die met alles wil helpen en alles doet wat Halinishi hem vraagt (en daar vervolgens grapjes over maakt). Volgens mij hadden we het niet beter kunnen treffen. We hebben een prachtig matras gekocht (blauw met blaadjes) wat nu in de woonkamer op de grond ligt. Het plan is om ook drie fietsen te kopen, voor ons en Halinishi. Halinishi heeft namelijk 1.5jaar in Den Haag gewoond en ze vindt fietsen fantastisch. Eigenlijk dacht ze er al een tijdje aan om een fiets te kopen zodat ze naar kantoor kon fietsen, maar ze durfde niet zo goed. Dus wij helpen haar even op weg, de komende tijd. Al heb ik ook al tegen haar gezegd dat mensen waarschijnlijk nog raarder opkijken als ze met twee Mzungu (blanken) rond fietst. 's Avonds hebben we heerlijke Ugali gegeten, een typisch Keniaans gerecht bestaande uit een soort deegbal gemaakt van maismeel, en een sausje met een groente die wat op boerenkoel lijkt. Ze noemen dat scubawiki, wat iets betekend als "om je maag te vullen zonder vlees". Maar echt lekker, is nu al mijn favoriet, samen met de chapati, een soort brood pannenkoekjes, jummie jummie. En het mooiste is natuurlijk dat je het met je handen mag eten, haha dat vindt Elske leuk!
dag 7,8,9 - 10, 11, 12 april -
Het harde werken is eindelijk begonnen. Onze eerste dagen op kantoor zitten er inmiddels op. Het onderzoeksplan begint vorm te krijgen en de lijst met mensen die we moeten interviewen wordt steeds langer. Er zijn zo veel mensen en organisaties die iets te maken hebben met water resource management in de Tana, daar zijn we nog wel even zoet mee. De eerste week van mei gaan we het veld in, om ook daadwerkelijk met de lokale bevolking te praten en zelf te zien hoe dingen geregeld worden, maar tot die tijd zitten we vast in Nairobi (met de nodige uitstapjes natuurlijk). Onze dagen op kantoor bestaan nu nog voornamelijk uit het ordenen van informatie en het maken van afspraken voor interviews. Ik vind het stiekem wel lekker om op kantoor te zitten, even weg van de drukte en chaos. Het kantoor zit namelijk op een soort complex waar je alleen op kunt als je er wat te zoeken hebt, je kunt er dus ook heerlijk rustig buiten zitten. En die rust heb ik soms echt even nodig. Donder dag moesten we de stad in voor een interview (ons kantoor en huis liggen in een soort buitenwijk). Zo'n dag begint met een rit van 30 min. in een Matatu waar de muziek harder staat dan thuis in de dicso. Vervolgens stap je uit, weet je niet precies waar je de volgende matatu moet nemen en beland je in een buurt waar je waarschijnlijk beter niet kunt komen. Want dat is wel een beetje hoe het hier is, je moet toch echt wel oppassen wat je doet. Dat is ook wat Halinishi en Ben ons steeds zeggen, loop alsof je weet waar je heen gaat, niet op een kaart kijken en niet de weg vragen want dan kunnen ze een doekje voor je mond houden met een goedje waardoor je flauwvalt, waarna ze al je spullen meenemen. Nou is het als je verdwaalt bent, niet op een kaart mag kijken en niet de weg mag vragen best lastig om te lopen alsof je weet waar je heen gaat. Daarnaast ben je continu alert op alles wat er om je heen gebeurt, ontzettend vermoeiend. Gelukkig vonden we de weg wel weer en konden we naar ons interview. Na het interview begint het feest weer van voor af aan, alleen dan de andere kant op en met een prester die de hele weg in de matatu staat te schreeuwen, geef mij dan toch maar liever die harde muziek. Toen we eenmaal thuis waren, waren we allebei ge-sloopt. Zoveel prikkels en indrukken, soms is het echt een beetje veel. Het verbaasde me dan ook weinig dat vrijdag migraine de kop op stak. Gelukkig is ons logeer adres bij Halinishi geweldig, het voelt al compleet als een thuis. Het is hartstikke gezellig met Halinishi, en ook Ben, die regelmatig over de vloer komt, mee eet, een film met ons kijkt, ons naar huis brengt of er op een andere manier voor zorgt dat wij niets te kort komen.

dag 10, 11, 12 - 13, 14, 15 april-
We moesten echt even de drukte van de stad uit, dus hebben we besloten om even een weekendje er tussen uit te gaan, naar Lake Naivasha, ongeveer 1.5uur rijden vanaf Nairobi. We zagen wel wat op tegen onze overstap in Nairobi, met onze tassen, in die drukke stad de weg vinden. Gelukkig had Ben ons precies uitgelegd hoe we er moesten komen, dus dat verliep vrij soepel. Al zei de eerste matatu driver aan wie we vroegen welke matatu we moesten hebben: "weetje wat, anders gaan jullie daar naar links en nemen jullie een taxi, God bless you, take care. Volgens mij zag die man het al helemaal mis gaan met ons, twee blanke blonde meisjes in het grootse Nairobi. Soweiso heb ik het idee dat er weinig backpackende toeristen zijn, die gebruik maken van het ov etc. Toch veelal rijke blanken met eigen 4wd. De rit naar Naivasha was prachtig. Heel mooi groen, mooie bergen, geiten langs de weg, eindelijk zagen we echt wat van het land. Eenmaal in Naivasha moesten we nog overstappen op een andere matatu om bij het meer te komen, waar ook onze overnachtingsplek was. Anders dan Nairobi is Naivasha helemaal niet heel ruk en groot, en de mensen zijn er gelijk zoveel relaxter en behulpzamer. Onze Lonely Planet is ongeveer de hele matatu doorgegaan om uit te zoeken waar onze campsite precies zat en hoe we daar moesten komen. Onderweg kwamen we langs allemaal bloemen plantages, waar ze, je raadt het al, Nederlandse tulpen verbouwen.
Helaas kwam in de matatu mn migraine weer opzetten, waardoor we de rest van de dag niet meer echt veel konden doen. De rest van de dag hebben we dus gechilled op onze campsite (wij sliepen overigens in een soort kamertje), wat direct aan het prachtige meer ligt. We voelden ons er allebei wel enigszins misplaats, aangezien er vooral wat rijker gezinnen en jongeren in mooie kleren waren. Toen wij 's avonds Ugali bestelden omdat dat goedkoop en lekker was (overigens bij lange na niet zo lekker als de Ugali van Ben & Nishi), en dat ook nog eens lekker met onze handen gingen eten (want zo hoort dat) vielen we helemaal uit de toom. Maar dat kon ons niet schelen, wij genoten met volle teugen van de rust.
De volgende ochtend wilden we vroeg op om Hell's Gate National Parc te bezoeken. Maar natuurlijk werd ik wakker met migraine, waardoor we alsnog niet vroeg weg konden. Na een ibuprofen en twee uurtjes extra slaap, konden we om half 10 alsnog op pad, en wel met de fiets! Nou ik was zo blij om weer even lekker te kunnen fietsen, wooow, dat mis ik wel echt zeg. Heerlijk, lekker fietsen over een niet al te drukke weg, en langs de weg wat eten kopen voor in het park, bij mensen die geen Engels spreken, genieten. Vervolgens lekker door het prachtige park fietsen, tussen de wilde zwijnen en antilopes. Aan het eind van het park kon je een wandeling maken door een door lava uitgesneden gleuf. Dat moest met gids, want vorig jaar waren er mensen verdronken toen de floods(overstromingen) kwamen. Nou ik was helemaal in m'n element, eerst fietsen, daarna een beetje door die gleuf heen klimmen en klauteren, één groot feest. We kwamen daar ook nog een Keniaanse familie tegen die heel graag met ons op de foto wilden. Na de foto zei de man "When you come home you can say you met the president of Kenya, because that is what I'll become one day". Haha gekke mensen. Na ongeveer 1 uur waren we klaar met de tocht die ongeveer 2.5 uur had moeten duren. Ofwel, de tijdsschatting was gebaseerd op dikke Amerikanen met dikke Amerikaanse kinderen, ofwel een uur is een ruim begrip hier in Kenia. Misschien beide. Geeft ook niet, het was een heerlijk dagje. Jammer alleen dat we geen giraffes en zebra's hebben gezien, maar die zagen we vandaag uit het matatu raampje. Haha, je hoeft hier helemaal geen park in om wilde dieren te zien. Toen we 's avonds uitgeblust in het restaurant op de campsite zaten, kwamen er allemaal Nederlanders en Duitsers binnen om te gaan eten. Bleken dat eigenaren van al die bloemenplantages te zijn, die dus allemaal gerunt worden door Duitsers en Nederlanders. Dat was gek, net of we in het westland beland waren. Voordat we vandaag (maandag) weer richting Nairobi gingen hebben we nog even door Naivasha gelopen, onder anderen om een internet dongel te scoren, wat ons gelukt is. Naivasha is echt een heel leuk stadje. Mensen zijn er ontzetten vriendelijk en relaxed. Iedereen vond het maar wat leuk dat we daar gewoon rond liepen en de matatu naar Nairobi namen. Ik heb me er geen moment onveilig gevoeld, al stonden we een hele tijd buiten te wachten met onze tassen, wat in Nairobi echt niet zou kunnen. Toch jammer dat we ons kantoor niet in zo'n stadje hebben, maargoed, het was in elk geval heerlijk om er even uit de drukt van de stad geweest te zijn, en we hebben ook wel zin om weer verder te gaan met ons onderzoek. Voordat we vanmiddag naar huis konden moesten we eerst nog de sleutel bij Halinishi op kantoor ophalen. Dat was natuurlijk een goeie grap, want wij kwamen daar aanzetten in onze campingkleding. Gelukkig stelde Ben ons gerust door te zeggen dat wij er juist uitzagen als onderzoekers, en het is daar een onderzoeksinstituut, dus eigenlijk waren wij meer gepast gekleed dan hij (in zijn nette kleding). Haha wat een doetje.