Kip
Blijf op de hoogte en volg Elske
08 September 2015 | Bolivia, Irupana
Na de laatste surveys rondom Coroico afgerond te hebben zijn we met ons bussie en onze eigen fantastische chauffeur naar Chulumani gereden. Een heel mooi ritje over stoffige weggetjes. Dat het in Chulumani niet makkelijk zou worden hadden we al wel enigszins verwacht. Helaas bleek het echter moeilijker dan we dachten. In de communities rondom Chulumani wordt alleen maar coca verbouwd, coca, coca en nog eens coca. Dat was me al opgevallen op de weg ernaartoe. Doordat dit niet een helemaal legale business is, of in elk geval een deel ervan niet, zijn mensen extreem achterdochtig. Nou dat hebben we gemerkt. Om 6 uur ’s ochtends stonden wij met z’n vijftienen in vol ornaat klaar om de surveys af te gaan nemen. We hadden gepraat met de secretario general van de communities, en die vond het helemaal prima. Nou bleek er echter nog iemand te zijn die de president van twaalf communities was (en nog iemand die ook iets was, en iemand anders die ook zéker heel belangrijk was, etc. etc.). Deze mensen vonden toch dat of wij wel of niet de surveys mochten doen eerst overlegd moest worden met iedereen (en hij wilde heel graag een oproep over de radio doen, best begrijpelijk, de radio hier is eerder een soort van openbare telefoon met berichten als “Elske wil graag opgehaald worden uit het kinderspeelparadijs”, toch leek het ons een iets minder goed idee aangezien we ons liever niet de woede van de massa op onze nek wilden halen). Enfin, die meeting was natuurlijk pas een aantal dagen later, wat sowieso vertraging betekende. Voor ons niet heel erg, een paar dagen extra weekend konden we best gebruiken, en aangezien er werkelijk geen ene moer te doen was in Chulumani hadden we eindelijk tijd om ons door onze ruime voorraad films heen te werken (en te luisteren naar de lokale schoolbrassband die íedere dag, de héle dag aan het repeteren was voor één of ander concours, twee nummers hadden ze, beide best niet bijzonder goed). Bovendien waren de enumerators ook “vrij” dus was er ruimschoots tijd voor een potje voetbal. Uiteindelijk werd besloten dat we om meer vertraging te voorkomen éérst naar Irupana zouden gaan, kippenstad nummer twee. Ondertussen gingen de bijeenkomsten in Chulumani verder, inclusief boze mensen etc. Daar waren wij gelukkig niet bij. Ik denk niet dat ze ons daar perse heel aardig gevonden hadden. Soms doet blond haar wonderen, soms houden we liever ons petje op. Dit klinkt misschien heel raar, maar het is best een gekke gewaarwording om “gediscrimineerd” te worden. Mensen die ons oprecht niet mogen omdat we blond zijn, terwijl ze niks over ons weten en niet eens met ons gepraat hebben. Misschien ook best goed om een keer te voelen hoe dat is. Nou gebeurt dit heus niet vaak hoor, de overgrote meerderheid van de mensen hier is ontzettend vriendelijk. Mensen in Chulumani waren gewoon echt wel wat stugger, gek hoe dat per stad uit maakt. Hier in Irupana zijn mensen weer hartstikke aardig. Iedereen vindt ons alleen maar reuze interessant. Logisch ook, ik durf met vrij veel zekerheid te zeggen dat wij de enige Europeanen in dit stadje zijn, waarschijnlijk sinds tijden ook. Ook hier is vrij weinig te beleven. Toch staat de slaperige werkelijkheid van Irupana me wel aan, een heerlijk gemoedelijk stadje.
Verder geniet ik nog steeds van alle nieuwe indrukken. Ja, het werk bestaat ook voor een aanzienlijk deel uit wachten (wat heus niet altijd leuk is), maar dit schept ook de tijd om de mensen, cultuur en het land beter te leren kennen. Al wachtend op pleintjes en bij schooltjes kun je een hoop opsteken over het dagelijkse leven in de dorpjes. Wandeltochtjes door de jungle op zoek naar huizen vormen bovendien een mooie gelegenheid om met de enumerators te kletsen. Tijdens zo’n tochtje vertelde één van hen mij dat het in zijn familie traditie is om bij het overlijden van een dierbare een rouwperiode van een jaar in te lassen, waarin je geen feestjes mag hebben, niet uit mag gaan etc. Lijkt mij persoonlijk best ongezond, maar toch interessant om te horen. Ook van andere gebruiken word je je meer bewust naarmate je ze vaker ziet (en waarschijnlijk minder bewust naarmate je ze nóg vaker ziet). Zo is het hier bijvoorbeeld de gewoonte om iedereen waarmee je gegeten hebt te bedanken als je klaar bent met eten, en vervolgens het hele restaurant nog “eet smakelijk” te wensen. Ook proosten ze hier voor zo ongeveer ieder slokje, erg typerend voor Bolivia vind ik dat, heel vriendelijk, ook best heel inefficiënt. Waar ik overigens maar niet aan kan wennen is de muziek. Ik denk dat dat iets te maken heeft met die verdomde panfluit die altijd maar weer tevoorschijn wordt getoverd. Inmiddels weet het hele team dat ik niet bepaald dol ben op het geluid van de panfluit (volgens mij heeft Tinka dit geheim verklapt), wat uiteraard een onuitputtelijke bron van grappen vormt als er ergens een panfluit in (audio)beeld is. Hilariteit alom.
-
08 September 2015 - 21:50
Wieke:
Wat is dit weer een mooi, informatief en grappig verhaal
-
08 September 2015 - 22:08
Ria Koster:
Achter m'n spinnewiel en dan panfluitmuziek, ik geniet, sorry Elske enne heel erg bedankt weer voor je verhaal, zie jullie "wachten", groetjes voor jou en Tinka, oma hond van Tinka. -
12 September 2015 - 16:23
Oma Uitvlugt:
Elske bedankt voor je gezellige verslagen,Oma van Tinka Uitvlugt
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley