Een goed begin is het halve werk

Misschien is het tijd om even een kleine update te geven van het leven hier in Bolivia (dat wil zeggen, míjn leven hier in Bolivia, hoe het met die andere 10.5 miljoen mensen gaat zou ik niet weten). Inmiddels zitten we (Tinka en ik) bijna drie weken in La Paz de soort van semi hoofdstad, maar niet echt, van Bolivia. Helemaal geen onaardige stad, best leuk zou je zelfs kunnen zeggen. De stad ligt in een soort kommetje tussen de bergen in, op 3500 meter hoogte. Naast bussen, minibusjes en taxi’s hebben ze hier ook Teleferico’s (skiliftjes) als vervoersmiddel. Op het moment zijn er vier lijnen, maar ze willen dit uitbreiden naar zestien lijnen. In een bergachtige stad als La Paz is dit een hele goede manier om snel van A naar B te komen, aangezien een metronetwerk bouwen onmogelijk is en het verkeer vaak vast staat. Natuurlijk hebben wij alle liftjes al uitgeprobeerd, één groot feest, de luiste manier voor een prachtig uitzicht over de stad (waarom zou je in godsnaam omhoog lópen?!). Naast skiliftjes, heeft La Paz ook mooie, oude gebouwen, én gruwelijk lelijke flats. Alles staat een beetje door elkaar eigenlijk, een beetje een chaos is het soms wel. Ik kan daar wel van genieten, dat houdt het interessant. Bovendien zijn de mensen super vriendelijk en goedlachs, word ik ook best blij van.

Goed, wat hebben we nou eigenlijk gedaan de afgelopen tijd? Eigenlijk is het antwoord heel simpel; gewerkt. Best veel gewerkt zelfs. Hiermee wil ik gelijk even alle illusies van mensen die denken dat ik op vakantie ben de wereld uit helpen. Dat is dus niet waar. Ik werk. Echt. Omdat jullie nu natuurlijk nog steeds denken: “ja, werk, maarja, wel in Boliva, hoe hard moet je daar nou werken….”, zal ik even beschrijven hoe onze dagen eruit zien. Of laat ik eerst even uitleggen op wat voor project ik eigenlijk werk. Het uiteindelijk doel van het project is een Impact Evaluation over microfinance. Dat houdt in dat ze willen weten hoeveel invloed toegang tot microfinance (voornamelijk microkrediet, kort door de bocht zijn dat zijn kleine leningen voor arme mensen die een bedrijfje willen opstarten, dus bijvoorbeeld een lening voor een vrouwtje om een naaimachine te kunnen kopen, waarmee ze een business kan beginnen en idealiter een beter leven kan opbouwen) heeft gehad op het leven van mensen. Om hier achter te komen is er data nodig, heel veel data. En dat is min of meer waar wij in beeld komen. De universiteit werkt samen met een lokaal onderzoeksbureau voor het verzamelen van de nodige data. Officieel lopen wij stage bij dat onderzoeksbureau, en gaan wij dus helpen met het verzamelen van de data. Dat gaat als volgt in z’n werk (als in: hopelijk zal dat als volgt in z’n werk gaan, dat weet je natuurlijk nooit helemaal zeker). We gaan met een groep van twaalf enumerators (de mensen die de surveys gaan afnemen), en nog twee begeleiders van het onderzoeksinstituut naar dorpjes in twee verschillende regio’s. De eerste regio is in de lowlands van La Paz, rond Coroico (voor de extreem geïnteresseerden, zie google maps). Vanuit een soort van basisstad (om te beginnen Coroico) zullen we iedere dag naar een ander dorpje gaan waar de enumerators surveys zullen afnemen. Wij zijn er voornamelijk om te coördineren (samen met de andere twee begeleiders) problemen op te lossen, en voor de technische shizzle (dingen als, data van de tablets afhalen en zorgen dat het uiteindelijk in Nederland belandt, etc., absoluut één van mijn talenten). En ik heb een gitaartje gekocht, dus ik kan altijd nog het avondprogramma verzorgen, entertainment, allezzzz. Maargoed, dit is dus wat we komende weken, vanaf zondag, gáán doen (als het goed is). Afgelopen drie weken hebben we voornamelijk geholpen bij het trainen van de enumerators en het verbeteren van de survey. Dat betekende gewoon om half acht opstaan, en tot zes uur werken (fulltime dus ook, compleet tegen mijn principes in natuurlijk maar ach, alles voor de wetenschap). Onze collega’s op kantoor zijn heel gezellig, en het werk afwisselend, dus de dagen gaan behoorlijk snel voorbij. Behalve dan de dagen dat we naar de migration office moesten om onze visas te fixen. Vreselijk. Wat een bureaucratische rompslomp, echt ongelofelijk. Dan besef je je toch even goed hoe verwend wij zijn met ons Europese paspoort, vrije toegang overal in de EU. Het lijkt er op dat het op de één of andere manier gelukt is om een visum voor zes maanden te krijgen (géén idee hoe, uiteindelijk komt het volgens mij allemaal aan op mensen kennen, op de juiste momenten vriendelijk glimlachen, en op de juiste momenten boos worden). Het feit dat zowel de secretaresse van ons kantoor, als de secretaresse van het Nederlands consulaat mee waren, heeft ons wel gered. Anders zouden we over een week weer in het zonnige Nederland zijn (waar het overigens een stuk lekkerder weer is dan hier in La Paz). Maar goed ik heb door schade en schande wel geleerd; eerst zien dan geloven. Morgen mogen we (als het goed is) ons visum ophalen dus dan zullen we zien of het tijd is voor een feestje.