Bussen, boten en andere ongemakken

Zo was ineens veelste snel het moment gekomen om afscheid te nemen van Leon en de lieve vrienden die ik daar heb gemaakt. Dit keer was het een afscheid zonder concreet plan om terug te komen (al weet je dat bij mij nooit helemaal zeker, mijn plannen willen nog wel eens veranderen). Afscheid nemen behoort absoluut niet tot mijn talenten, mijn reis heeft dan ook vrolijkere dagen gekend. Wat het afscheid iets dragelijker maakte was dat we op weg gingen naar Fay en Brenda, mijn lieve vriendinnetjes die in het oosten van Nicaragua aan een project bezig zijn. Om daar te komen moesten we eerst het hele land met de bus doorkruizen. Van Leon gingen we naar Matagalpa, van Matagalpa met drie bussen naar Siuna, waarvan we er 1 bijna gemist hadden omdat we te dom waren om te snappen dat dat onze bus was, terwijl hij al twee uur voor onze neus stond. Toen die bus weg reed precies op het tijdstip dat onze bus zou moeten gaan begon het te dagen dat dat wal eens onze bus zou kunnen zijn. Dus wat doe je dan? Er met een bloedgang ijn een taxi achteraan rijden en alsnog in de bus stappen (die truuk hadden we afgekeken van onze vriend Ali, die een paar dagen eerder hetzelfde deed toen hij de bus had gemist omdat hij watermeloen aan het kopen was). Hele bus lachen natuurlijk toen wij de bus in hopten.

Na een half nachtje slaap in Siuna namen we de bus naar Puerto Cabeza. Het was half vijf 's ochtends en ik kon er niets aan doen, maar wat kreeg ik een hekel aan de mensen die naast me zaten. Rechts van me zat een klein dik mannetje, met een rond hoofd en een vrij onnozele uitdrukking op z'n gezicht. Hij leek een beetje op een propje. Meneer Propje nam driekwart van het bankje in beslag en probeerde steeds meer van het bankje te veroveren door steeds wijdbeenser te gaan zitten. Dit was helemaal niet nodig want hij kon z'n kleine worstenpootjes best kwijt tussen de bankjes. Links van me zat een jonge dikke vrouw met een roze blouse, een chagerijnig hoofd en een roze haarelastiek in haar haar. Zij had eerst gestaan, toen was er nog weinig aan de hand geweest. Later had ze echter bedacht om een zak rijst te pakken en die vervolgens midden in het gangpad te plaatsen, zodat ze daar kon zitten. Nou daar begon de ellende. Eerst legde ze haar hand preciees op de plek waar ik m'n hoofd wilde leggen zodat ik kon slapen. Dat viel al niet echt in goede aarde bij mij, je zou kunnen zeggen dat ze het toen al had verpest, het was immers half vijf 's ochtends en ik had me zo verheugd op m'n bus slaapje. Toen de zak rijst na verloop van tijd zoveel ingezakt was dat hij lager was dan de bankjes, besloot ze om dan maar met 1 bil op mijn bankje te gaan zitten (dat was geen kleine bil) en ik had al zo weinig plek omdat meneer Propje me aan de andere kant van het bankje af probeerde te werken. Toen ze zich vervolgen volledig omdraaide en daarbij ongeveer op mijn schoot ging zitten om te zien wat er achterin de bus gebeurde, scheelde het heel weinig of ik had haar roze haarelastiekje uit haar haar getrokken en zo naar voren de bus ingeschoten. Stomme trol. Door al mijn frustraties over meneer Propje en mevrouw Trol miste ik bijna de prachtige zonsopgang, want hoe oncomfortabel ook, het was een prachtige en super interessante busreis. Van jungle tot bergen tot droge graslanden, we hebben alles wel ongeveer voorbij zien komen. Bovendien kun je heel goed het alledaagse leven in het binnenland van Nicaragua zien vanuit de bus. De dorpjes, boerderijen, hutjes, overal rij je langs. En geen enkele toerist te bekennen.

Toen we aankwamen bij onze bestemming zat alles onder een dikke laag stof. Ik geloof niet dat ik ooit zo stoffig ben geweest. Maar we waren er en na een verfrissende douche kwamen Brenda en Fay ons welkom heten met een koud biertje. Niet slecht. Vervolgens hebben we wat rondgehangen in Puerto Cabeza en hebben we het project van Fay en Brenda bezocht. Leuk om te zien wat zij hier de afgelopen maanden gedaan hebben. Zo anders dan reizen. Ook de stad zelf was anders dan we gewend waren uit het westen van Nicaragua. Veel armer, meer weggewaaiden, meer dronken mensen en daardoor ook meer vechtpartijen. een goed avondprogramma voor de vrijdag avond dus. De vrijdag avond dat we bijna in een bootje hadden gezeten (of waren verdronken). Godzijdank had de havenpolitie daar een stokje voor gestoken.

Het zat namelijk zo. Fay en haar vrijwilligers matties hadden een weekje vakantie, waarin ze naar de Corn Islands wilden, net als wij. Iedereen had gehoopt dat we met de mysterieuze Captain D mee konden, ijdele hoop zo bleek, want Captain D had ook vakantie. Een van Fay dr matties had daarom via via een panga plus kapitein geregeld, die ons dan wel even naar Big Corn zou brengen. Zo'n panga is een soort groot uitgevalln roeiboot van kunststof met een stevige motor erachter. Nou goed, zonder verder al teveel uit te wijden over deze bootrit ( iets met een 9 uur durende ontbering, doorweekt, koud, verbrand, en vrezen voor je leven) kan ik wel zeggen dat we de risico's van deze bootrit niet helemaal goed hadden ingeschat. Helemaal niet eigenlijk (de open zee was iets opener dan verwacht, die boot iets kleiner, de golven iets hoger, de kan om gered te worden als er iets mis ging afwezig). Maar we hebben tussendoor wel een mooi onbewoond eiland gezien. Of in elk geval tijdelijk onbewoond, er stonden wel een aantal huisjes, misschien af en toe bewoond door kreeftenvissers.

De Corn Islands waren verder prachtig, echte subtropische eilandjes, de ultieme chillplek dus. Maar niet voor mij, ik moest namelijk de schoolbanken in om m'n duikbrevet te halen. Gelukt, ik heb m! En duiken was top. Heel onwerkelijk, je gaat echt een andere wereld binnen (en volgens de teaching video van PADI hebben scubadiver "more fun than regular people" dus tel uit je winst).

Op de teruweg hebben Sjoerd en ik toch maar een grotere boot genomen, namelijk, Captain D! Jahoor, hij bestond toch echt! Nou dat was ook weer een aparte ervaring. Drukte van jewelste, ruzies over bedden (die er bij lange na niet genoeg waren), ik vermaakte me prima. Wij hadden een bed veroverd waarin ik heerlijk lepeltje lepeltje met mij backpack heb geslapen. Er gaat niets boven een goede bedpartner. Van Bluefields zijn we naar San Carlos gegaan. Daar hebben we nog een heen en weertje op de Rio San Juan gedaan, met een overnachting in El Castillo. Fascinerende plek, Alles komt daar via het water, volgens mij is het ook niet of nauwelijks over land te bereiken. Vervolgens was het tijd voor de volgende grensovergang, weer eens per boot, naar Costa Rica. Een overnachting in San Jose en gelijk weer verder naar het zuien. Dat was even vijf dagen aan een stuk door reizen. Costa Rica is een prachtig land en duidelijk een stuk westerser en rijker dan Nicaragua. Daarmee ook we vijf keer zo duur, waardoor Sjoerd en ik besloten hadden om 1 highlight te bezoeken en dan al een malle naar goedkopere oorden te vluchten. Dus zo ging het ook, naar onze grote tevredenheid (zoals Sjoerd de A-team nog even quotte: "I love it when a plan comes together"). Onze highlight was Parque National de Corcovado, een stuk tropisch regenwoud op een schiereiland. Na enige moeite hadden we de tweedaagse tour geregeld en trokken we de jungle in. Ontzettend mooi was het, wel erg warm ook. Ik vond vooral de uitzichten vanaf het strand mooi, waar je aan de enee kant het groen van de dichte jungle zag, en aan de andere kant het blauw van de uitgestrekte oceaan. Maar ook de jungle zelf is absoluut een fascinerend plek. Al die beestjes die daar een beetje hun ding doen, vlak voor je neus. En die plantjes die daar een beetje staan te groeien. In het park schijnt 2.5% van de wereld biodiversiteit voor te komen (2.5% biodiversiteit, check). Hebben wij dat toch maar weer mooi even gezien (nouja in ieder geval een deel). We zijn allebei blij dat we er geweest zijn, maar we waren (eerlijk is eerlijk) ook wel weer blij toen we er uit waren. Muggen, klamme warmte, de jungle leek ons toch niet de iedeale leefomgeving voor de mens. Gelukkig konden wij weer terug naar ons balkonnetje met ventilator. Even-lekker-zitten. Next: Panama.