De hort op

Ja hoor, het moment is daar, uiteindelijk dan toch, we hebben Nicaragua ingewisseld voor El Salvador. Het heft wat langer geduurd dan we gepland hadden, maar plannen zijn er slechts om gewijzigd te worden, dus dat is prima.
Er is alweer een boel gebeurd sinds mijn laatste update en ik weet natuurlijk niet meer precies wat, dus ik zal zo goed en kwaad als het gaat een samenvatting geven van de laatste weken.
Na enkele dagen van Spaanse les en dagelijks leven (lees: rondhangen, huiswerk maken, rondhangen, spelletjes spelen, nog wat rondhangen, bier drinken etc.) was het tijd om mijn tweede vulkaan te beklimmen. Dat was niet direct het plan, want ik had eigenlijk gewoon les, maar ik ben blijkbaar vrij gemakkelijk over te halen, al helemaal als al mijn vrienden gaan want rondhangen is een stuk minder aangenaam in je eentje. Dus heb ik mijn lessen verplaatst om Telica te kunnen beklimmen. Telia is (volgens mij) de enige vulkaan in Nicaragua waar je het lava kunt zien. Dat was dan ook best indrukwekkend. Een gapend gat waar een lawaai uitkomt alsof er een straaljager rondjes in aan het vliegen is. Dat in combinatie met lava en zwavelgeur geeft je het gevoel dat het einde van de wereld nabij is. Of in ieder geval, dat dit is hoe het einde van de wereld eruit zal zien. Ik snap precies hoe Frodo zich gevoeld moet hebben, al bestond onze lava slechts uit een aantal plekjes, niet een kolkende massa zoals bij onze geliefde hobbit. Anyways, na een onrustige nacht op de vulkaan was ik nog geen vijf minuten terug in het hostel of daar stond Sjoerd ineens. Dat is gek, kon ik ineens weer Nederlands praten! Aangezien ik mijn lessen verzet had moesten we nog een aantal dagen in Leon blijven, wat Sjoerd de tijd gaf om een beetje te aclimatiseren. Nog een paar daagjes strand, rondhangen en gezelligheid met gezellige mensen in een gezellige stad, mij hoor je niet klagen. Maargoed, aan alles komt een eind, het was maar goed dat Sjoerd er was die wat rusteloos werd van het niets doen, want anders zat ik nu waarschijnlijk nog in Leon. Wat ook hielp is dat een deel van de groep (mijn vriendengroep in Leon) naar Esteli ging voor een aantal dagen, waardoor het eigenlijk gewoon een verplaatsing van het feestje was, wij gingen namelijk ook naar Esteli. Esteli ligt meer naar het noorden van Nicaragua, in de bergen, heerlijk fris na het warme Leon. De eerste dag gingen we repelling van een waterval doen, aan een touw langs de waterval naar beneden. Dat was allemaal hartstikke leuk tot we beroofd werden. Ik en Sjoerd stonden samen met drie anderen boven en drie van ons stonden beneden, bij de tassen. Waarschijnlijk hebben ze ons de hele tijd in de gaten gehouden en gewacht tot er minder mensen beneden waren, in elk geval kwamen er toen 2 jongens die alle tassen meenamen. Gelukkig hebben ze Sjoerd’s tas tijdens hun vlucht laten vallen, maar mijn tas is weg. Ik neem nooit veel mee naar dit soort tripjes, maarja mijn camera zat er wel in, en verder baal ik vooral van mijn rugzak zelf en mijn slippers en mijn zorgvuldige geselecteerde kleding. Maargoed, we zijn ongedeerd en niets echt belangrijks is weg. Verder zijn we nog naar Somoto geweest, een canyon waar we een tocht doorheen hebben gemaakt, half lopend half zwemmend. Heel mooi, jammer dat ik geen foto’s kon maken.
Na een laatste avondje stappen was het de volgende dag dan echt tjid om het grootste deel van de groep (voorlopig) gedag te zeggen, behalve Jonny, die reist met ons mee. Een beetje vreemd was het wel om ineens met 3 ipv 6 of meer te zijn, te meer omdat we naar Chinandega gingen, een stad met weinig reizigers, of in elk geval zijn wij er geen tegen gekomen.
Die nacht werden we wakker geschud, letterlijk, we zaten namelijk (bleek achteraf) vlakbij het episc h centrum van een aardbeving met een sterkte van 6.2 op de schaal van Richter. Iets heviger en ik was bovenop Jonny beland omdat mijn gammele stapel bedje het had begeven. Vreemde gewaarwording.
De volgende dag namen we de bus naar Porto Si, een dorpje in het uiterst noord-westen van Nicaragua. Dat was denk ik de eerste keer dat ik echt het dorpsleven van Nicaragua zag. Bijn geen toeristen, geen internet en weinig te beleven. Heerlijk, beetje rondstruinen, chillen en doen wat de mensen daar ook doen: weinig. Maar we hebben wel een volkaan beklommen, Cosiguina. Dat wil zeggen, opgerend, ik 50meter achterop omdat Jonny en Sjoerd het te vermoeiend vonden om langzamer te lopen (en ik ben echt niet heel langzaam). Maar het was zeker een mooie vulkaan, of eerder een crater gevuld met water. Vervolgens zijn we per boot (die natuurlijk 3 uur te laat was, had ik allang zien aankomen) naar El Salvador gegaan, waar een verassend goed uitziende pier on toegang gaf tot het land. Wat gelijk opviel is dat het hier iets ontwikkelder (westerser) is dan in Nicaragua. Ook hier zijn de mensen ontzettend vriendelijk, als je enigszins verdwaasd voor je uit staart vragen ze direct of je hulp nodig hebt. Verder is het hier behoorlijk heuvelachtig, wat ik niet direct had verwacht. Na een rustdagje op een paradijselijk strand (dat is nodig zo nu en dan), zijn we vandaag in een keer naar het noorden doorgeknald, de bergen in. Daar hadden we wel vijf bussen voor nodig, niet allemaal even comfortabel (backpack op schoot, geplat door een dikke Salvadoriaanse die naast je zit op een 1.5 persoons stoel en ik moest al plassen), maar de overstappen waren behoorlijk soepel. Juahuya, waar we nu zijn, lijkt een ontzettend leuk klein bergstadje. Nieuwe reisplannen krijgen langzaam vorm dus waarschijnlijk doen we straks alles precies omgekeerd, want zo gaat dat met plannen.