Het begin

Goed, daar gaat ie dan. Na tien heerlijke dagen met Fay op pad te zijn geweest lig ik nu alleen in een hangmat dit stukje te schrijven. Het grote alleen zijn is begonnen en op het moment vind ik er geloof ik nog weinig aan. Ik ben me altijd zo pijnlijk bewust van mezelf als ik alleen ben. Bovendien maak ik mijn wel-overwogen beslissingen altijd het liefst in overleg en had ik als kind al moeite om mezelf te vermaken. Maargoed, wellicht is een uur alleen ook wat kort voor het trekken van conclusies. Het is in elk geval een goede uitdaging, drie weken op mezelf aangewezen zijn.

Anyways, ik zal jullie even een kort verslag van mijn eerste indrukken en belevenissen geven.

Na een kort maar hevig stressmomentje op Schiphol (ze wilden ons niet het vliegtuig in laten omdat we geen bewijs hadden dat we binnen 3 maanden Nicaragua uit zouden zijn) verliep de reis soepel. Op het moment dat ik het vliegtuig uitstapte rook ik al dat we heel ergens anders waren. Het ruikt hier anders, grappig is dat. Verder is alle hier kleurrijk, van de huizen tot de vogels en de oerlelijke versieringen waar ze hier gek op zijn (denk aan strikjes, stickers, kerstlampjes e.d., het liefst met zoveel mogelijk glitters). Op muziek gebied vinden ze hier vanalle mooi, mits er een flinke dosis drama in zit (categorie Celin Dion, my hart will go on). De mensen hier zijn ontzettend vriendelijk, behulpzaam en relaxed, zo relaxed dat het met drie man personeel nog steeds een kwartier duurt om twee kopjes koffie te zetten, prachtig vind ik dat. Maar ook in de omgang zijn mensen relaxed, als je nee zegt is het ook prima en mensen blijven niet aan je trekken. Zelfs de straathonden (die ze hier in overvloed hebben) zijn extreem vrolijk en lief.

Het belangrijkste (openbaar) vervoersmiddel hier is de chickenbus. Dit zijn oude Amerikaans schoolbussen die hier als gewone bus worden ingezet. Ik ben gek op de busritjes. De zwoele warmte in comibnatie met de wind in je gezicht, het zware gebrom van de motor en het zachtjes schudden van de bus maken het bijna onmogelijk om wakker te blijven. Dat gebeurt dan ook niet zo vaak. Gedurende de tijd dat je wel wakker bent kun je je prima vermaken met mensen kijken en het kopen van eten en drinken bij de vrouwtjes die random de bus in stappen (en als ze klaar zijn met verkopen weer uitstappen).

Goed, terug naar onze tijdsbesteding de afgelopen dagen. Na een nachtje in Managua zijn Fay en ik naar Matagalpa gegaan, een stadje in de koffiestreek van Nicaragua. Naast eten, drinken en rondslenteren hebben we daar ook nog een koffieworkshop gedaan en een wandeling door het bos gemaakt. Vervolgens hebben we twee dagen een het strand doorgebracht, waarna we onze reis vervolgden en in Granada belandden. Granada is een mooie, rustige stad maar het wordt wel redelijk overspoeld met toeristen. In bepaalde straten voelt het bijna alsof je in Spanje zit. Vlakbij Granada is een heel mooi meer, ik geloof een "crater lake". Wij hadden het briljante idee om hier naartoe te gaan fietsten. Dat begon al redelijk stroef, aangezien allebei de fietsen die we zouden huren kapot waren en er dus twee fietsen ergens ander vandaan gehaald moesten worden. Nou kunnen dingen hier even duren, maar geregeld wordt het sowieso. Dus een uur later konden we daadwerkelijk op de fiets stappen. Ik vond het heerlijk om te kunnen fietsen (ik mis mijn fiets nu al), maar het ritje was toch iets langer, warmer en meer omhoog dan we dachten. Dit was allemaal nog wel te overzien, maar toen gingen we stijl naar beneden.Joepie, dacht ik nog, tot Fay mijn momentje van innerlijk geluk verpeste door mij ervan op de hoogte te stellen dat we ook weer terug moesten. Nou, daar waren we wel even mee bezig geweest, dus hebben we op de terugweg de bus naar boven genomen (fietsen op het dak, geen probleem). Na Granada zijn we naar Ometepe gegaan. Ometepe is een eiland in het meer van Nicaragua, ik geloof een van de grootste meren ter wereld. Het eiland bestaat uit twee (actieve) vulkanen en is ontzetten mooi. De eerste dag hebben we er paard gereden (heel leuk, na 2.5uur, iets minder leuk en iets meer pijnlijk). De tweede dag hebben we een scooter gehuurd, wat weer een goede uitdaging was want je raadt het al, de scooter die we zouden huren was kapot. MAar na een uur had de goede man een werkende scooter gevonden en konden we op pad. Heel bizar om een beetje over een eiland te cruisen tussen twee vulkanen door, maar heel erg mooi ook. Na Ometepe zijn we weer terug gegaan naar Leon, waar Fay mij (ondanks mijn luide protesten) zomaar heeft achtergelaten. Nu wordt het tijd om Spaans te gaan leren, want ondanks dat ik mezelf redelijk red met handen en voeten (ik was altijd al best goed in hints) is het wel erg fijn om iets uitgebreider met mensen te kunnen communiceren. Dus dat is het plan. Eens kijken of ik een beetje talent heb.