This is the end, my friend

Daar zijn we dan weer, terug in Nairobi, de laatste daagjes. Het voelt enigszins zinloos om nog een blog te schrijven terwijl ik over 3 dagen thuis ben, maar ik doe het toch maar, om te voorkomen dat ik straks 500 keer hetzelfde verhaal moet vertellen.
Goed, waar waren we ook alweer gebleven. Onze reis. Ja. Na ons laatste interview besloten we om zo snel mogelijk op reis te gaan, aangezien we daar best aan toe waren na al ons harde werken. Onze eerste stop was Kisumu, in Kenya. Dat was leuk, dachten wij, aan Lake Victoria, 2 na grootste stad van Kenya, moet toch wat te beleven zijn. Nou, niet dus. Het was er heerlijk rustig en relaxed, dat wel, maar er was geen ene reet te beleven. Gelukkig zaten we in een hostel met een heerlijk dakterras, en aangezien we allebei toch gesloopt waren van al het harde werken vermaakten we ons prima met boekjes lezen. Eén dag chillen was echter wel genoeg, dus daar gingen we, op naar Uganda, en wel om te raften op de Nijl! Ik zat al ons hele onderzoek al tegen Petra te zeuren dat ik dat ging doen, dus dat kon absoluut niet missen in ons reisplan. Nou, het was elke dollar waard. Echt een super vette ervaring. Op een bepaald moment zaten we vast in een golf, als in, we kwamen er niet meer uit. Eerst dacht ik, oeh leuk, daarna dacht ik uuhhhh, toen dacht ik aaaaah, en na 4 minuten dacht ik dit gaat helemaal fout!! Wij zaten natuurlijk in een raft vol meisjes, nou dat was dus gillen. Dus wij tegen onze instructeur gillen, what should we do??!! Roept ie, "Stay in the boat!". Nouja goed, daar waren we al mee bezig. Natuurlijk begon het op het eind te regenen waardoor de truck waarmee we terug zouden gaan vast kwam te zitten. Liepen we dan, allemaal verzopen muzungus, op blote voeten door de modder richting de main road. De dorpelingen hadden natuurlijk de dag van hun leven. Geweldige dag. Vanuit Jinja gingen we richting Kampala, waar we als eerst 2 uur in een file stonden, dat was in elk geval een toepasselijke introductie in Kampala, waar het verkeer één grote chaos is. In Kampala hebben we vervolgens 2 dagen rond gehangen en, jaja, het een en ander aan culturele dingen gedaan (eerste en laatste keer), te weten de huppelpup tombes (iets met koningen), de bahai tempel en de moskee. Dat laatste was feest want we moesten er natuurlijk wel als fatsoenlijke moslima uitzien (gelukkig hebben we de foto's nog). Vanaf Kampala namen we 's ochtends om 9 uur de bus naar Kabale, die vervolgens 3 uur later, rond een uur of 12, ook daadwerkelijk vertrok. Gelukkig is er in stilstaande bussen zat te doen. Je kunt er met gemak je dagelijkse inkopen doen bij verkopers die doodleuk de bus in komen. Van bananen tot sokken en van warme maaltijden tot solar opladers. Daar moet je wel van genieten. Tegen die tijd hadden we ook besloten dat we niet meer naar Tanzania wilden. Uganda is zo'n mooi land, en de mensen zijn zo ontzettend lief en behulpzaam. Toch wel even wat anders dan Kenya. Nouja en plannen zijn er om veranderd te worden, bij ons in elk geval wel. Vanuit Kabale zijn we naar Lake Bunyoni gegaan, een prachtig meer in het Zuid-Westen van Uganda, waar verder opzich niet bijster veel te beleven was. Maar mooi was het zeker, en heerlijk rustig, en de kano tocht naar het eiland waar wij zaten was al leuk opzich. Bij ons hostel ontmoetten we een Israeliër die bevriend was met Mandy, onze Australische vriendin. Hij besloot met ons verder mee op pad te gaan richting Bwindi forest. Dat hadden wij namelijk allemaal al zo goed geregeld, of nuja, dat dachten we. We zouden namelijk opgehaald worden met een auto, en dan een hike in Bwindi forest doen met een gids en alles, en we zaten in een hostel met warm water en nog veel meer. Het begon er natuurlijk mee dat de auto kapot was, waardoor we pas een dag later weg konden. Nouja goed dat kan gebeuren natuurlijk. Dus met een dag vertraging gingen we richting het bos, over een echte Ugandese massage road (hobbelweg). Petra was blij dat het donker was omdat ze de diepe dalen liever niet zag, mij maakte het allemaal weinig uit want ik was geveld door migraine dus ik lag te slapen, en Nir (onze Israëlische vriend) was al 6 maanden in Afrika en had het helemaal gehad met de slechte wegen. Vervolgens kwamen we aan in de lodge. Tijdens het reserveren zei onze regelman al dat de dorms(slaapzalen) niet beschikbaar waren, wat wij al enigszins vreemd vonden. Toen we echter de lodge zagen, snapten we ineens waarom. Het was nog helemaal niet af, en onze kamer moest ook nog even (uur) worden klaargemaakt. Maar het zag er allemaal wel leuk uit, minder handig was dat hij de bar boven alle slaapkamers had geplaatst, waardoor je ieder voetstap kon horen. Nouja warm water was er natuurlijk ook niet, er was uberhaupt amper water, maar ach, gezellig was het wel. De volgende dag vroeg op om de berg op te gaan, gedrogeerd door paracetamol want migraine was nog enigszins aanwezig. Nou bleek onze regelman, ook eigenaar van de lodge, onze gids te zijn. Hele aardige man opzich, maar hij snapte nog niet alles van toeristen. Zo had hij eigenlijk bedacht dat we de berg op zouden lopen, en via dezelfde weg weer terug. Wij wilden natuurlijk liever een andere weg terug, oja, ja dat kon ook wel. Dus wij die berg op, niet door het Bwindi forest want daar moest je toegang voor betalen, maar wel er vlak langs. De terugweg werd een wat grotere uitdaging. Ik vraag me sterk af of hij wel eens een andere weg terug had genomen, want dit was toch een vrij avontuurlijke route. Dwars door weilanden, over hekjes en vervolgens een bijna verticale helling op. Nou hebben 2 maanden Afrika mijn conditie weinig goed gedaan, en helpt migraine ook niet erg mee, waardoor het een vrij zware weg terug werd. Gelukkig dacht Petra ook dat ze dood ging, gedeeld leed is half leed. Maargoed, het was absoluut een prachtige wandeling. Onze volgende stop was Fort Portal, waar we per matatu naartoe gingen. Nir had besloten met ons mee te gaan, waardoor ik eindelijk een eet buddy had om alle shit mee te eten die ze op straat verkopen. Petra eet namelijk geen vlees, en uberhaupt minder dan ik, en in je eentje eten is lang niet zo leuk. Nou goed dat maakte de rit dus een stuk aangenamer, alles eten wat mensen je aanbieden. Mandy had besloten om ook naar Fort Portal te komen, dus gingen we een dagje met zn vieren op pad om de krater lakes, en een waterval te bezoeken. Dit alles per Boda Boda, die we voor een dag gehuurd hadden. Nou hou ik ontzettend van Boda Boda ritjes, maar helemaal achterop (Petra zat voor mij), over hobbel wegen, met een voorband waar het profiel geheel van is weggesleten, is het soms toch vrezen voor je leven. Na Fort Portal gingen we terug naar Kampala, waar we nog uit zijn geweest, om vanuit daar met de nachtbus terug te gaan naar Nairobi. Als laatste stond namelijk nog safari naar Masai Mara op het programma. In Kampala hadden we per toeval een klasgenoot van ons ontmoet, Pim, die besloten had om met ons mee te gaan op safari. Dat hadden wij namelijk ook al zo goed geregeld. Maar dit keer echt. We hadden namelijk in de Tana iemand ontmoet die in de toeristen sector had gewerkt en wel voor ons een safari kon regelen. 5 miljoen telefoontjes verder was dat dan ook gelukt, al wisten we nog niet echt hoe en wat. Uiteindelijk bleek dat hij een ontzettend luxe tentenkamp had geregeld, nou wij wisten niet wat ons overkwam. Hemelbed, eigen badkamer, warm water, alles! En toen kwam het beste gedeelte, het eten! Elke maaltijd minstens 3 gangen, bij zowel ontbijt als lunch als diner. Feest! Ik was toch al 5 kilo aangekomen, dusja, kon ik me net zo goed nu nog even te buiten gaan. Yummie! De safari opzich was verder ook een hele ervaring. Het meest fascinerende vond ik nog hoe je in zo'n busje reed, en als er dan een beest te zien was, met minstens 20 busjes om dat beest heen ging staan om foto's te maken. Bizar. Degene die onze safari regelde zei dat een goede gids een neus had om dieren te vinden. Nou ik weet wel hoe die neus eruit ziet, spot de witte busjes, en als je een wit busje als een malle ergens naartoe ziet rijden, er als een malle achteraan rijden, oja en een telefoontje+vrienden die je vertellen waar je moet wezen. Maar het is absoluut indrukwekend om die wilde beesten van zo dichtbij te zien, in het wild. En er waren ook momenten waar wij de enige waren, vlak naast een leeuw of een olifant. En nee papa, je ziet ze niet beter op National Geographics, we konden de leeuwen namelijk praktisch aanraken als we wilden, zo dichtbij kwamen we. Tussen het eten en de wilde dieren door zijn we ook nog langs een masai dorp geweest, ja ja mama, ik heb "die springende mannen" gezien. En ik heb ze ook daadwerkelijk zien springen, want ze gingen voor ons optreden. Heel leuk om te zien.
Dus, tot zover onze reis. Het was geweldig, en liefst zou ik nog wat verder doorreizen. Het is zo leuk om al die verschillende mensen te leren kennen (over het algemeen zijn reizigers leuke mensen met interessante verhalen), en verschillende plekken te zien. Wat ook zo leuk is aan reizen, is dat je niet alleen wat leert over de cultuur van het land waar je bent, maar ook van de culturen van alle reizigers die je ontmoet. En, wat ook erg grappig is, over hoe anderen jouw cultuur zien. Als je tegen een Afrikaan zegt dat je uit Nederland komt, is steevast de eerste reactie oooooh van Persie! Ja die ja, goede vriend van me. Vervolgens krijg je iets als, oh Netherlands, beautiful country yes, you never hear anything about it. En ik geloof dat het in de meeste gevallen inderdaad positief is als je weinig over een land hoort. Het feit dat we onder zeeniveau leven blijkt ook fascinerend te zijn. Natuurlijk komen de vaste vooroordelen van Amsterdam, wiet en hoeren ook altijd even om de hoek kijken, al is dit vaker het geval bij andere reizigers dan bij Afrikanen. Regelmatig heb ik mensen ervan geprobeerd te overtuigen dat er meer is in Amsterdam dan coffeeshops en hoeren, onbegonnen zaak. Wel vinden mensen het raar dat we zoveel brood eten, zelfs voor lunch nota bene, en het feit dat ik continu begon over mijn boterham met hagelslag of speculaas maakte het er niet echt beter op. Verder heb ik begrepen dat wij Nederlanders een zeer goede reputatie hebben onder de Afrikanen (al hebben Amerikanen dat ook, maar dat is omdat ze altijd de eerste prijs betalen en nooit onderhandelen). We zijn kind en good looking (ben ik het volledig mee eens, en dit is volgens een Amerikaanse raft instructeur, dus geen Afrikaan), en zelfs het Nederlands-Engelse accent wordt als aangenaam ervaren. Nou steek die maar in je zak, niks om je voor te schamen.
Nouja, tijd dus om terug te gaan naar van Persie. Ik weet zeker dat ik Afrika ga missen, maar ik weet ook zeker dat er nog terug kom, dus dat verzacht de pijn wat. En ik ga maandag absoluut genieten van mijn bruine boterham met hagelslag.