Daar zijn we dan
Door: elske
Blijf op de hoogte en volg Elske
08 April 2013 | Kenia, Nairobi
Sorry, hij is wat lang geworden, maar wel geordend dus je kunt naar wens dagen overslaan.
Aankomst
Na een prima vlucht landden we woensdag avond door een bliksemwolk op het vliegveld van Nairobi. Het feit dat we niet konden pinnen bij de pinautomaat op het vliegveld (wat wel zou moeten) veroorzaakte bij mij een lichte paniek toestand. We hebben immers alleen maar pinpassen mee, en betalen in natura was toch niet onze eerste keus. Toch zijn we uiteindelijk maar gewoon in onze taxi gestapt met het idee dat we dit de volgende dag maar op moesten lossen en die avond alles nog wel konden betalen met Amerikaanse dollars. Eenmaal bij het hostel aangekomen bleek er recht tegenover het hostel een bank te zijn waar we wél konden pinnen, god zij dank, probleem opgelost (althans voor nu, buiten Nairobi zou het nog wel eens een jammerlijke toestand kunnen worden) . Zo snel gaan die dingen soms. Na deze kleine overwinning viel spontaan het licht uit in het gehele hostel, we zijn weer in Afrika.
Dag 1
Na een goede nacht slaap, mede mogelijk gemaakt door de koelte van de nachten hier, konden we weer fris en fruitig aan een nieuwe dag beginnen. Gelukkig is het maar 1 uurtje tijdsverschil, waardoor we geen last hadden van een jetleg (vliegtuigbeen, zoals Joost het noemt, moest ik heel hard om lachen toen ik m eenmaal snapte). Daar gingen we dan, Nairobi in. Na alle verhalen over overvallen en dergelijke was ik stomverbaasd dat ik me eigenlijk compleet relaxt voelde in de stad, al heeft dat vast ook te maken met het deel van de stad waar wij geweest zijn. We hebben voornamelijk rondgehangen in het business centrum, wat duidelijk te zien was aan de gigantische bank en ander soort dure gebouwen. Want die hebben zie hier wel, luxe, hoge, gebouwen. Dat maakt het een stad van hele rare tegenstellingen, ergens wel Westers, maar toch ook niet echt, met een gigantisch verschil tussen arm en rijk. Toch kan ik wel genieten van de chaos, de drukte en de gekke details. Zoals de bankjes met op de rugleuning de tekst: "I refuse to just sit here, I'll make a change", welke stuk voor stuk bezet waren, wat de leus wat ongeloofwaardig deed overkomen. Ik mis de koopvrouwen met etenswaren en waterzakjes op hun hoofd wel, die heb ik hier nog niet gezien. En daar had ik me nou juist zo op verheugd, dat is jammer. De mensen hier zijn over het algemeen heel vriendelijk en behulpzaam, en maken graag een praatje met je. 's Middag hebben we gechilt in een soort parkje, of eigenlijk eerder een grote tuin, op de plek waar vroeger de Amerikaanse ambassade stond, tot deze door terroristen plat gebombardeerd werd. Het is hier helemaal niet heel heet, maar precies lekker, waardoor we heerlijk in de zon in het gras konden liggen. Verder hebben we, zoals dat gebruikelijk is op een eerste dag in een vreemd land, veelsteveel voor alles betaald, omdat we nog niet zo goed weten hoe en wat. Maar dat komt wel, in 2.5 maand moet dat toch lukken. Ons Swahili gaat in elk geval met sprongen vooruit, we kunnen toch zeker al drie woorden zeggen.
Dag 2&3
Gezien ons eerste hostel niet ontzettend fantastisch was, en ook niet heel goedkoop, zijn we maar verhuisd naar een ander hostel. Dit is een hele mooie, gezellige, leuk ingerichte plek met een soort camping erbij, en een mooie tuin waar we de hele dag buiten kunnen zitten. Dat is dan ook onze voornaamste bezigheid geweest op dag 2 en 3, buiten zitten. Nouja dat is niet helemaal waar, we hebben ook een plan gemaakt voor ons onderzoek, en we zijn bijna begonnen met het schrijven van een soort inleiding. Ook hebben we een wandelingetje naar de shopping mall gemaakt om te pinnen en water, te kopen. Op de terugweg hebben we bij een heel lief vrouwtje fruit langs de weg gekocht, die vroeg of we de plastic tasjes die we van de supermarkt hadden niet weg wilden gooien, maar aan haar wilden geven, als we ze niet meer gebruikten. Leuke dingen zijn dat. Na het donker de straat op is hier geen optie. Daarom heb je altijd een taxi nodig 's avonds, wat vervelend is aangezien de taxi's helemaal niet zo goedkoop zijn, en we op het moment redelijk ver van het centrum zitten. Dus hebben we de hele avond triviant gespeeld met onze Spaanse kamergenoten, Salva en Jorge. Bovendien vinden we het nu ook nog wel even prima zo, en hebben we nog genoeg tijd om het nachtleven van Nairobi te verkennen. De mevrouw van ons hostel (een hele leuke Amerikaanse vrouw die hier al 8 jaar woont) vertelde ons dat ze hier hele leuke clubs hebben waar de beveiliging goed is, en waar je als je wordt lastiggevallen, de jongen in kwestie nog een klap mag geven voor ze hem eruit gooien. Dat lijkt mij dan wel weer wat.
Dag 4
Salva en Jorge hadden vanuit Spanje allerlei spullen meegenomen voor een weeshuis hier in Nairobi, gewoon om wat te doen voor de mensen hier. Heel lief. Jorge was de eerste dag van zijn vakantie al naar het weeshuis geweest om zijn spullen te brengen, en nu gingen ze terug om Salva's spullen te brengen. Toen ze vroegen of we zin hadden om mee te gaan hoefden we daar niet erg lang over na te denken, na al die dagen niks doen leek het ons heel leuk om op pad te gaan. Dus gingen we met z'n vieren in een taxi naar een soort buitenwijk van Nairobi. Daar aangekomen moesten we nog een stukje lopen naar het weeshuis. Nou dat was nog een klein avontuur. In Nairobi hadden we nog niet echt last gehad van de regen, maar hier iets buiten de stad moesten we een kleine rivier oversteken om bij het weeshuis te komen en was de rest van de weg een soort moeras. Niet voor niets dat iedereen daar met kaplaarzen liep. Maar wij niet. Wij waren gewoon op onze slippers. Al vrijsnel werd duidelijk dat de beste optie was om de slippers uit te doen en op blote voeten verder te gaan. Eenmaal bij het weeshuis aangekomen stond mama Tunza (de big mama van het weeshuis) erop om onze voeten te wassen, wat ze dan ook heel effectief deed. Vervolgens kregen we een rondleiding over het terrein van een Spaanse vrijwilligster die allerlei projectjes voor het weeshuis deed, zoals een groente tuin aanleggen en een chicken farm bouwen. Al met al zag het weeshuis er behoorlijk goed uit, en werden de kinderen er heel goed, met veel liefde, verzorgd. Een aantal oudere kinderen zijn op een gegeven moment zelfs naar de Universiteit gegaan. Ik moet zeggen dat ik wel even heb gedacht, waarom ga ik onderzoek doen, waarom ga ik hier niet 2.5 maand helpen, ik geloof dat ik me daar veel nuttiger zou voelen. Maarja, je kan niet alles hebben. Nadat alle spullen die Salva had meegenomen waren uitgedeeld kregen we een heel aantal bedankjes, gebedjes en optredens van de kinderen. Vervolgens kregen we ook nog lunch. We kregen zo'n vol bord eten dat zelfs ik maar de helft op kon. Gelukkig was dat geen probleem want de kinderen aten graag nog meer, terwijl ook zij al een groot bord eten hadden gehad. Onvoorstelbaar hoeveel die kinderen konden eten. Het was heel mooi om te zien hoe het weeshuis functioneerde als een grote familie. Het eten dat wij overhadden werd netjes verdeeld door de kinderen zelf (kinderen van een jaar of 4!). De oudere kinderen hielpen met het eten opscheppen en met de afwas, zonder dat het gevraagd hoefde te worden. Ook zorgden de oudere kinderen voor de kleintjes, niet omdat dat perse moest, want er waren aardig wat volwassenen daar, maar gewoon omdat ze dat wilden. Echt respect voor de mensen daar, ik bedoel, voedt maar eens even 131 kinderen op, ik denk dat ik het al zwaar zou hebben met 2. Toen aan het eind van de middag de lucht behoorlijk donker begon te worden was het tijd om te gaan, aangezien de weg al moeilijk begaanbaar was toen het nog droog was. Maar er werd ons op het hart gedrukt dat we zeer welkom waren om terug te komen. Vervolgens moesten we heel lang wachten op een taxi, wat wel weer vertrouwd Afrikaans aanvoelde. 'S avonds hebben we nog even wat met Salva gegeten in een Ethiopisch restaurant. Zijn vlucht ging namelijk pas om half 4 's nachts, en die van Jorge al eerder, dus anders moest hij heel lang alleen op het vliegveld zitten. We dachten dat het restaurant heel dicht bij het hostel was dus dat we wel even konden lopen, ookal was het donker. Nou, dat was nog niet zo makkelijk, want donker is hier behoorlijk donker, en de "stoep" zit hier vol gaten van een meter diep. Maar het is ons gelukt, al vond ik het toch niet echt voor herhaling vatbaar.
Vanmiddag gaan we bij Halinishi, onze begeleidster hier, langs. Hopelijk gaat ons plan voor de komende tijd dan wat meer vorm krijgen. Maar Halinishi lijkt in elk geval heel leuk, dus we zijn benieuwd!
Aankomst
Na een prima vlucht landden we woensdag avond door een bliksemwolk op het vliegveld van Nairobi. Het feit dat we niet konden pinnen bij de pinautomaat op het vliegveld (wat wel zou moeten) veroorzaakte bij mij een lichte paniek toestand. We hebben immers alleen maar pinpassen mee, en betalen in natura was toch niet onze eerste keus. Toch zijn we uiteindelijk maar gewoon in onze taxi gestapt met het idee dat we dit de volgende dag maar op moesten lossen en die avond alles nog wel konden betalen met Amerikaanse dollars. Eenmaal bij het hostel aangekomen bleek er recht tegenover het hostel een bank te zijn waar we wél konden pinnen, god zij dank, probleem opgelost (althans voor nu, buiten Nairobi zou het nog wel eens een jammerlijke toestand kunnen worden) . Zo snel gaan die dingen soms. Na deze kleine overwinning viel spontaan het licht uit in het gehele hostel, we zijn weer in Afrika.
Dag 1
Na een goede nacht slaap, mede mogelijk gemaakt door de koelte van de nachten hier, konden we weer fris en fruitig aan een nieuwe dag beginnen. Gelukkig is het maar 1 uurtje tijdsverschil, waardoor we geen last hadden van een jetleg (vliegtuigbeen, zoals Joost het noemt, moest ik heel hard om lachen toen ik m eenmaal snapte). Daar gingen we dan, Nairobi in. Na alle verhalen over overvallen en dergelijke was ik stomverbaasd dat ik me eigenlijk compleet relaxt voelde in de stad, al heeft dat vast ook te maken met het deel van de stad waar wij geweest zijn. We hebben voornamelijk rondgehangen in het business centrum, wat duidelijk te zien was aan de gigantische bank en ander soort dure gebouwen. Want die hebben zie hier wel, luxe, hoge, gebouwen. Dat maakt het een stad van hele rare tegenstellingen, ergens wel Westers, maar toch ook niet echt, met een gigantisch verschil tussen arm en rijk. Toch kan ik wel genieten van de chaos, de drukte en de gekke details. Zoals de bankjes met op de rugleuning de tekst: "I refuse to just sit here, I'll make a change", welke stuk voor stuk bezet waren, wat de leus wat ongeloofwaardig deed overkomen. Ik mis de koopvrouwen met etenswaren en waterzakjes op hun hoofd wel, die heb ik hier nog niet gezien. En daar had ik me nou juist zo op verheugd, dat is jammer. De mensen hier zijn over het algemeen heel vriendelijk en behulpzaam, en maken graag een praatje met je. 's Middag hebben we gechilt in een soort parkje, of eigenlijk eerder een grote tuin, op de plek waar vroeger de Amerikaanse ambassade stond, tot deze door terroristen plat gebombardeerd werd. Het is hier helemaal niet heel heet, maar precies lekker, waardoor we heerlijk in de zon in het gras konden liggen. Verder hebben we, zoals dat gebruikelijk is op een eerste dag in een vreemd land, veelsteveel voor alles betaald, omdat we nog niet zo goed weten hoe en wat. Maar dat komt wel, in 2.5 maand moet dat toch lukken. Ons Swahili gaat in elk geval met sprongen vooruit, we kunnen toch zeker al drie woorden zeggen.
Dag 2&3
Gezien ons eerste hostel niet ontzettend fantastisch was, en ook niet heel goedkoop, zijn we maar verhuisd naar een ander hostel. Dit is een hele mooie, gezellige, leuk ingerichte plek met een soort camping erbij, en een mooie tuin waar we de hele dag buiten kunnen zitten. Dat is dan ook onze voornaamste bezigheid geweest op dag 2 en 3, buiten zitten. Nouja dat is niet helemaal waar, we hebben ook een plan gemaakt voor ons onderzoek, en we zijn bijna begonnen met het schrijven van een soort inleiding. Ook hebben we een wandelingetje naar de shopping mall gemaakt om te pinnen en water, te kopen. Op de terugweg hebben we bij een heel lief vrouwtje fruit langs de weg gekocht, die vroeg of we de plastic tasjes die we van de supermarkt hadden niet weg wilden gooien, maar aan haar wilden geven, als we ze niet meer gebruikten. Leuke dingen zijn dat. Na het donker de straat op is hier geen optie. Daarom heb je altijd een taxi nodig 's avonds, wat vervelend is aangezien de taxi's helemaal niet zo goedkoop zijn, en we op het moment redelijk ver van het centrum zitten. Dus hebben we de hele avond triviant gespeeld met onze Spaanse kamergenoten, Salva en Jorge. Bovendien vinden we het nu ook nog wel even prima zo, en hebben we nog genoeg tijd om het nachtleven van Nairobi te verkennen. De mevrouw van ons hostel (een hele leuke Amerikaanse vrouw die hier al 8 jaar woont) vertelde ons dat ze hier hele leuke clubs hebben waar de beveiliging goed is, en waar je als je wordt lastiggevallen, de jongen in kwestie nog een klap mag geven voor ze hem eruit gooien. Dat lijkt mij dan wel weer wat.
Dag 4
Salva en Jorge hadden vanuit Spanje allerlei spullen meegenomen voor een weeshuis hier in Nairobi, gewoon om wat te doen voor de mensen hier. Heel lief. Jorge was de eerste dag van zijn vakantie al naar het weeshuis geweest om zijn spullen te brengen, en nu gingen ze terug om Salva's spullen te brengen. Toen ze vroegen of we zin hadden om mee te gaan hoefden we daar niet erg lang over na te denken, na al die dagen niks doen leek het ons heel leuk om op pad te gaan. Dus gingen we met z'n vieren in een taxi naar een soort buitenwijk van Nairobi. Daar aangekomen moesten we nog een stukje lopen naar het weeshuis. Nou dat was nog een klein avontuur. In Nairobi hadden we nog niet echt last gehad van de regen, maar hier iets buiten de stad moesten we een kleine rivier oversteken om bij het weeshuis te komen en was de rest van de weg een soort moeras. Niet voor niets dat iedereen daar met kaplaarzen liep. Maar wij niet. Wij waren gewoon op onze slippers. Al vrijsnel werd duidelijk dat de beste optie was om de slippers uit te doen en op blote voeten verder te gaan. Eenmaal bij het weeshuis aangekomen stond mama Tunza (de big mama van het weeshuis) erop om onze voeten te wassen, wat ze dan ook heel effectief deed. Vervolgens kregen we een rondleiding over het terrein van een Spaanse vrijwilligster die allerlei projectjes voor het weeshuis deed, zoals een groente tuin aanleggen en een chicken farm bouwen. Al met al zag het weeshuis er behoorlijk goed uit, en werden de kinderen er heel goed, met veel liefde, verzorgd. Een aantal oudere kinderen zijn op een gegeven moment zelfs naar de Universiteit gegaan. Ik moet zeggen dat ik wel even heb gedacht, waarom ga ik onderzoek doen, waarom ga ik hier niet 2.5 maand helpen, ik geloof dat ik me daar veel nuttiger zou voelen. Maarja, je kan niet alles hebben. Nadat alle spullen die Salva had meegenomen waren uitgedeeld kregen we een heel aantal bedankjes, gebedjes en optredens van de kinderen. Vervolgens kregen we ook nog lunch. We kregen zo'n vol bord eten dat zelfs ik maar de helft op kon. Gelukkig was dat geen probleem want de kinderen aten graag nog meer, terwijl ook zij al een groot bord eten hadden gehad. Onvoorstelbaar hoeveel die kinderen konden eten. Het was heel mooi om te zien hoe het weeshuis functioneerde als een grote familie. Het eten dat wij overhadden werd netjes verdeeld door de kinderen zelf (kinderen van een jaar of 4!). De oudere kinderen hielpen met het eten opscheppen en met de afwas, zonder dat het gevraagd hoefde te worden. Ook zorgden de oudere kinderen voor de kleintjes, niet omdat dat perse moest, want er waren aardig wat volwassenen daar, maar gewoon omdat ze dat wilden. Echt respect voor de mensen daar, ik bedoel, voedt maar eens even 131 kinderen op, ik denk dat ik het al zwaar zou hebben met 2. Toen aan het eind van de middag de lucht behoorlijk donker begon te worden was het tijd om te gaan, aangezien de weg al moeilijk begaanbaar was toen het nog droog was. Maar er werd ons op het hart gedrukt dat we zeer welkom waren om terug te komen. Vervolgens moesten we heel lang wachten op een taxi, wat wel weer vertrouwd Afrikaans aanvoelde. 'S avonds hebben we nog even wat met Salva gegeten in een Ethiopisch restaurant. Zijn vlucht ging namelijk pas om half 4 's nachts, en die van Jorge al eerder, dus anders moest hij heel lang alleen op het vliegveld zitten. We dachten dat het restaurant heel dicht bij het hostel was dus dat we wel even konden lopen, ookal was het donker. Nou, dat was nog niet zo makkelijk, want donker is hier behoorlijk donker, en de "stoep" zit hier vol gaten van een meter diep. Maar het is ons gelukt, al vond ik het toch niet echt voor herhaling vatbaar.
Vanmiddag gaan we bij Halinishi, onze begeleidster hier, langs. Hopelijk gaat ons plan voor de komende tijd dan wat meer vorm krijgen. Maar Halinishi lijkt in elk geval heel leuk, dus we zijn benieuwd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
